Steven Wilson - To the Bone
- Kategoria: Pop/rock
Steven Wilson Productions Ltd. 2017
Muzyka: 
Realizacja: 
Stevena Wilsona melomani zapewne pamiętają jeszcze z czasów, kiedy był liderem formacji Porcupine Tree. W latach 1987-2010 nagrał z tym zespołem dziesięć albumów studyjnych. Później (2010-12) występował w duecie Storm Corrosion (razem ze Szwedem Mikaelem Åkerfeldtem, członkiem grupy Opeth). Mimo że w twórczości obu formacji dominował rock progresywny, Wilson chętnie poszerzał horyzonty o inne kierunki i style. Zasłynął jako gitarzysta progresywny. W 2016 roku magazyn „Guitar World” zaliczył go do pierwszej piętnastki topowych instrumentalistów tego gatunku. Dał się też poznać jako uzdolniony realizator, przygotowując reedycje wydawnictw King Crimson, Jethro Tull i Caravan. Poza wspomnianą działalnością Wilson nagrywał jako lider. „To the Bone” to jego piąty solowy album. Słychać tu sporo jego mistrzowskiej gitary, a piosenki zostały perfekcyjnie wykonane. Polecam zwłaszcza utwór tytułowy i „Nowhere Now”; nieźle brzmią również duety Wilsona z Ninet Tayeb (utwór „Pariah”) oraz Sophie Hunger („Song Of I”). Aranżacje są atrakcyjne, a realizacja – sprawna. Czegóż więcej potrzeba do szczęścia amatorom rocka progresywnego?
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 12/2017
Uneven Structure - La Partition
- Kategoria: Pop/rock
Long Branch 2017
Muzyka:
Realizacja:
Uneven Structure pojawili się w czasie największego wzrostu popularności djentu. Wydali znakomity debiutancki album, po czym rozpłynęli się bez wieści. Wszystko wskazywało na to, że dołączą do grona zespołów zapomnianych, jednak, ku zaskoczeniu wielu, powrócili i od razu wydali jeden z najlepszych albumów w swoim gatunku. „La Partition” to niecodzienna płyta już na poziomie samej konstrukcji. Podział na fragmenty jest tu raczej umowny, a kolejne utwory płynnie przechodzą jeden w drugi. Wyraźnie da się jednak wyodrębnić trzy części, przedzielone nastrojowymi przerywnikami. Zostały skonstruowane tak, że napięcie jest budowane z myślą właśnie o nich, a nie o pojedynczych piosenkach. Dlatego, by docenić bogactwo klimatów oraz stylów, jakimi operują twórcy, ich mistrzostwo w budowaniu napięcia, czy nawet usłyszeć należyte rozwinięcia powracających motywów, należy przesłuchać album w całości. Niestandardowa konstrukcja to nie jedyny atut płyty. Twórcy serwują prawdziwą mieszankę nastrojów, od delikatnych, ambientowych przerywników, poprzez miażdżąco ciężkie zagrywki djentowe, aż po energiczne i zapadające w pamięć melodyjne motywy. A wszystko wykonane na medal, zarówno od strony instrumentalnej, jak i produkcyjnej.
Karol Wunsch
Źródło: HFiM 11/2017
The Disorientalists - Who Was Essad Bey?
- Kategoria: Pop/rock
Oriente Music 2016
Muzyka:
Realizacja:
Lew Nussimbaum to zmarły w 1942 roku pisarz, dziennikarz i orientalista żydowskiego pochodzenia. Popularność w Niemczech zawdzięcza wydanej pod pseudonimem Kurban Said powieści „Ali i Nino”, zaliczanej do klasyki literatury azerskiej. Pisarz znany był też pod pseudonimem Essad Bey i do tego nazwiska odwołuje się tytuł płyty, firmowanej przez zespół The Disorientalists. Opowieść o legendarnej postaci, silnie związanej z kulturą Azerbejdżanu, obfituje w mnóstwo pięknej melodyki i świetnych rozwiązań instrumentalnych. To muzyka nawiązująca do stylistyki klezmerskiej, tureckiej twórczości ludowej, ale też swingu i popu. Instrumentarium opiera się na gitarach, ukulele, akordeonie oraz przeróżnych perkusjonaliach. W utworach The Disorientalists odnajdziemy emocje i wzruszenia. To także muzyka podana w tanecznej konwencji i zachęcająca do zabawy. Kilkujęzyczne teksty piosenek dotyczą problemów międzykulturowych i integracji jednostki w odmiennym etnicznie środowisku. Wędrującego przez Konstantynopol, Paryż, Berlin i Wiedeń Essad Beya spotykało po drodze mnóstwo przygód. O nich właśnie, często w humorystycznym stylu, opowiadają utwory na płycie.
Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 11/2017
Ghost Town - No Depression In Heaven
- Kategoria: Pop/rock
Prolog Records 2017
Muzyka:
Realizacja:
Nagrywając trzeci album, muzycy szwajcarskiej formacji Ghost Town inspirowali się opowiadaniami Edgara Alana Poe, filmami Davida Lyncha oraz muzyką Davida Byrne’a i Toma Waitsa. Wypadkową tych wpływów jest płyta nieoczywista: intrygująca, mroczna i tajemnicza. Słuchając „Hungry Hash House” nie uciekniemy od skojarzeń z twórczością Franka Zappy. Pojawiają się połamane rytmy, zakręcona melodyka, a także kontekst społeczny, tak często eksponowany przez mistrza. Duch Zappy przenika też pastiszowy „One Car Funeral”. Etniczny kontekst odnajdziemy w „When I Was Single”, w pierwszej części opartym na transowym rytmie, w drugiej – będącym przejmującą balladą. Wydaje się zresztą, że właśnie w formule pesymistycznych ballad muzycy czują się najlepiej. Diaboliczny, chwilami beznamiętny głos pozyskanej niedawno do składu Joany Aderi idealnie uzupełnia dotychczasowe brzmienie zespołu. Stosowane z umiarem elektronika i syntezatory pasują do brudnego gitarowego soundu, nadając kompozycjom industrialny posmak. Mimo licznych odniesień i inspiracji Ghost Town dysponują własnym brzmieniem. Żonglując rytmem, harmonią i tempem, potrafią zaczarować słuchacza od pierwszej do ostatniej minuty płyty.
Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 11/2017
The Chainsmokers - Memories Do Not Open
- Kategoria: Pop/rock
Disruptor Records 2017
Muzyka:
Realizacja:
Nałogowi palacze w natarciu! Na szczęście nie chodzi o to, że wszędzie pełno dymu. Chainsmokers to nazwa bardzo modnego obecnie amerykańskiego duetu, powstałego w 2012 roku w Nowym Jorku. Tworzą go dwaj didżeje – Andrew Taggart i Alex Pall. Sporo zamieszania na muzycznym rynku w 2014 roku zrobił jeden z ich pierwszych utworów, zatytułowany „#Selfie”. Pisownia z hasztagiem sugerowała, że muzycy nadążają za modą; samodzielne robienie sobie zdjęć też było jeszcze wtedy na czasie. „Memories Do Not Open” to pierwszy album duetu. Nagrania są w dużej mierze oparte na syntetycznych rytmach i elektronice. Atrakcję stanowią harmonie wokalne. Jak na płytowych debiutantów, Taggartowi i Pallowi udało się ściągnąć do studia wyjątkowych gości. Śpiewają z nimi Emily Warren, duet Florida Georgia Line, a nawet Chris Martin, lider Coldplay. Wykonywany wspólnie z tym ostatnim utwór „Something Just Like This” pobił rekord oglądalności w kategorii teledysków z tekstami. W ciągu jednego dnia obejrzało go dziewięć milionów odbiorców. Piosenka godna uwagi, podobnie jak kilka innych na tym przyjemnym albumie.
Grzegorz Walenda
Źródło: HFiM 11/2017
Sony Music 2017
Muzyka:
Realizacja:
Kompozytor i wokalistka Janusz Radek oprawił muzyką wiersze Haliny Poświatowskiej, której 50. rocznica śmierci przypada właśnie w tym roku. Radek miał przed laty okazję zmierzyć się ze strofami m.in. Leśmiana, Staffa i E.E. Cummingsa. Bez względu na repertuar, wykonywane utwory zawsze nasycał swoją oryginalną osobowością. Nie inaczej stało się w przypadku twórczości Poświatowskiej, której teksty dzięki Radkowi zyskały nowy wymiar, a nie straciły nic ze swej magii. W warstwie muzycznej mamy do czynienia z produkcją bardzo nowoczesną, a jednocześnie śmiało czerpiącą z estetyki minionych dekad, z dużym naciskiem na stylowo archaiczne brzmienia instrumentów elektronicznych. Na uwagę zasługują wielogłosowe chórki, w dużej mierze decydujące o klimacie płyty. Dynamiczne, wręcz przebojowe utwory sąsiadują z balladami o lekko psychodelicznym wydźwięku i formami niemal teatralnymi. Płyta zdecydowanie zasługuje na upowszechnienie. Trudno się od niej oderwać nawet po kilkukrotnym wysłuchaniu.
Robert Ratajczak
Źródło: HFiM 11/2017
