HFM

19 maja 2022 na wystawie High End w Monachium Denon pokazał niedrogi system stereo: wzmacniacz i odtwarzacz z serii 900. Obok niego zadebiutował wzmacniacz dla bardziej wymagających: PMA-1700NE, następca modelu PMA-1600NE. Zewnętrznie taki sam, ale ponoć nowocześniejszy i lepszy.

Producent podkreśla, że to nie tylko audiofilski sort, ale również wzmacniacz „stworzony z myślą o wieloletniej trwałości”. Faktycznie, budzi zaufanie precyzją wykonania obudowy i spasowaniem elementów. Zbudowano go według starej, dobrej szkoły, a takie konstrukcje potrafią przetrwać kolejne pokolenie audiofilów i wrócić jako vintage. Patrząc na PMA-1700NE, trudno się oprzeć wrażeniu, że nawet za 30 lat znajdą się osoby, które chętnie go przygarną. Ma w sobie coś ponadczasowego.

Budowa
Obudowę wykonano z metalu, fronty ze szlifowanego aluminium. Klasyczne japońskie wzornictwo pięknie się prezentuje i sprawdza się w praktyce: pomimo bogatego wyposażenia intuicja podpowiada, co do czego służy. PMA-1700NE oferuje całkiem sporo: regulację barwy i balansu, przedwzmacniacz korekcyjny dla wkładek MM i MC, złocone gniazdo słuchawkowe oraz funkcję Source Direct. Wprawdzie nie ma streamera, ale współpracę ze źródłami cyfrowymi zapewniają cztery wejścia: koaksjalne, dwa optyczne oraz USB-B. To ostatnie pozwala wykorzystać najwyższą rozdzielczość przetwornika c/a – 32 bity/384 kHz PCM i 11,2 MHz DSD. Słuchanie z komputera umożliwią sterowniki. Ich instalacja jest dość skomplikowana, ale wszystko wyjaśnia instrukcja obsługi. Jeżeli chcemy pozostać przy tradycyjnych źródłach, możemy skorzystać z funkcji Analog Mode. W trybie 1 odcina zasilanie wszystkich obwodów cyfrowych. Tryb 2 dodatkowo wyłącza wyświetlacz.

Dwa komplety terminali głośnikowych to solidne, złocone zaciski. Sygnałowe gniazda RCA już niczym szczególnym się nie wyróżniają. Wyświetlacz jest miniaturowy, ale czytelny. Po uruchomieniu urządzenia pokazuje logo Denona, symbol, a następnie źródło, z którego korzystamy. Regulacja głośności jest analogowa. Potencjometr wyposażono w silniczek, obracający dużym pokrętłem, osadzonym w efektownym, wyfrezowanym zagłębieniu. Obrotowy jest też wybierak źródeł, współpracujący z przekaźnikami.

Wzmacniacz spoczywa na potężnych nóżkach. Wygląda przez to poważniej. Sterujemy nim za pomocą standardowego pilota, skomplikowanego jak diabli, plastikowego i upstrzonego mnóstwem przycisków.
Wnętrze wygląda jeszcze lepiej. Elektronikę podzielono na sekcje metalowymi przegrodami. Przedwzmacniacz gramofonowy zmontowano na dużej płytce obok wejść. Kolejny blok to DAC. Moduły sterujące zamknięto w odizolowanych komorach. W centrum znalazła się największa sekcja – końcówka mocy oparta na dwóch tranzystorach na kanał, przykręconych do sporych radiatorów. Nie będą siedzieć bezczynnie, bo Denon oferuje 70 W/8 Ohm.

Zasilacz bazuje na dwóch sporych transformatorach rdzeniowych, po jednym na kanał. Osobne uzwojenia przeznaczono dla części cyfrowej i sterowania. Obok komponentów wysokiej jakości długowieczność ma zapewnić wzmacniaczowi odporność na wibracje. Wspomniane przegrody, poza separacją elektryczną i magnetyczną, usztywniają i wzmacniają konstrukcję.

Konfiguracja systemu
W czasie testu Denon PMA-1700NE pracował z kolumnami Audio Physic Tempo VI, a sygnał pobierał z odtwarzacza C.E.C CD5. Do wejść cyfrowych podłączyłem transport Roksan Attessa i telewizor. Okablowanie pochodziło z oferty Hijiri (HCI/HCS), a prąd oczyszczał filtr Power Tower Ansae. Sprzęt stał na stoliku Base VI.
PMA-1700NE dysponuje sporym potencjałem. Przez chwilę pracował z Harbethami P3ESR XD i udało mu się wykrzesać z nich energię. A skoro tak, to powinien wysterować nawet wymagające ATC SCM40.
Od strony użytkowej można by poprawić płynność regulacji głośności pilotem Działa tak szybko, że aby precyzyjnie ustawić poziom wieczorem, trzeba mieć refleks e-sportowca. Ale da się do tego przyzwyczaić.

Wrażenia odsłuchowe
Denon realizuje starą „szkołę japońską”, z podkreślonymi skrajami pasma. Dlatego góry i dołu nikomu nie powinno brakować. Trzeba jednak uczciwie powiedzieć, że od czasu świetności klasycznych wysokich modeli JVC, Sony czy nawet Denona upłynęły dekady, a czas nie stał w miejscu. Na szczęście, PMA-1700NE również poszedł do przodu i prezentuje inną klasę przejrzystości i szczegółowości. Potrafi ogarnąć materiał zupełnie jak urządzenia małych specjalistycznych firm za podobne pieniądze. Nie ustępuje im, raczej plasuje się pośrodku stawki. Ze Sphinksem Rogue Audio może nie wygra, ale też nie przegra z najtańszymi Luxmanami.

To na pewno jedna z jego największych zalet, zaraz obok zdolności do głośnego grania i wytwarzania wysokich ciśnień akustycznych. Dlatego urządzenie dobrze się sprawdza w mocnym graniu i efektownym popie okraszonym elektroniką. W dźwięku panuje porządek, nic się nie zlewa. Denon potrafi też oddzielać od siebie źródła pozorne i plany. A propos tych ostatnich: raczej nie buduje oszałamiającej głębi, bo koncentruje się na pierwszym planie i przysuwa go do słuchacza. Dream Theater brzmi imponująco. Wyrazistość i precyzja dają natychmiastowy wgląd w fakturę nagrań. Muzyka jest skoncentrowana na dość niewielkim obszarze, a jednak doceniamy swobodę grania. Miłośnikom rocka powinno się spodobać, że dźwięk jest gęsty i buzuje  energią. Jego uderzenia odczuwamy przez skórę, a masa jest nasycona zarówno informacjami, jak i brutalną drapieżnością.

Góra pasma jest jasna i konturowa. Wzmacniacz nie przeciąga wybrzmień ani nie podkreśla echa. Szybko atakuje i natychmiast ucina dźwięk, by zrobić miejsce kolejnemu. Niekiedy można nawet odnieść wrażenie, że się nie pieści z subtelnościami. Mimo hojności, wysokie tony nie drażnią syczeniem ani bzyczeniem. Są dokładnie obrobione i oczyszczone z jazgotliwych naleciałości. Podobnie się dzieje na drugim biegunie. Bas atakuje gwałtownie; stawia na twardość i szybkość. Uderza mocno i w ułamku sekundy zdąży sięgnąć  głębokich podstaw.

Dzięki temu można się przyjrzeć precyzji, z jaką strzela stopa – niczym karabin maszynowy z elektrycznym napędem kilku luf. Tego typu kontrola podkreśla twardość zakresu, ale nie należy jej mylić z suchością, bo mimo tempa nie brak tutaj wypełnienia. Gitary solowe mają solidne oparcie w dole i efektowną sprężystość. O klasie grania świadczy fakt, że ta masa i energia pozostają uporządkowane.

Średnica zachowuje neutralną barwę, a wokale brzmią wiarygodnie. Barwy są raczej chłodne; postawiono na ich czytelność i precyzję.
Z opisu wynika, że nie jest to wzmacniacz do balladowych nastrojów. Nie czaruje muzykalnością, a koncentruje się na rytmie i energii. Uderza mocno, podkreśla puls, nadając mu fizycznie odczuwalną dynamikę ciosów. Podobne obserwacje można poczynić w lżejszych składach, a także jazzie, również akustycznym – tam praca sekcji i kontrabas robią duże wrażenie. Odruchowo zaczynamy przytupywać i nucić pod nosem refreny. Jeżeli w jakimś przypadku możemy mówić o „rockowej duszy”, to właśnie teraz.

Ten przepis na dźwięk sprawdza się w symfonice. Okazuje się, że PMA-1700NE od szmeru do potężnego tutti przechodzi w ułamku sekundy. Do tego mocno osadza w dole pasma kontrabasy, nie spowalniając ich tempa, a już solo bębna wielkiego to audiofilskie święto. Znacie to uczucie, kiedy chce się powtarzać je w kółko i prezentować z dumą znajomym, najlepiej takim, co w domu grają na soundbarze. Czegoś takiego nie słyszeli i miło popatrzeć, jak milkną z wrażenia.

Konkluzja
Wystarczy jedno solo perkusji, jedno crescendo bębna wielkiego z „Symfonii Fantastycznej” Berlioza i konkurencja zostaje w tyle. Dalsze słuchanie nie psuje dobrego wrażenia. PMA-1700NE ożywi leniwe systemy i zdejmie koc z przyciemnionych głośników.

Maciej Stryjecki
Źródło: HFM 09/2022