HFM

ECM 2022

W 1995 roku Paul Giger ze współ- pracownikami nagrał muzykę do filmu o XIX-wiecznym malarzu Giovannim Segastinim. Po kilku latach zarejestrował dodatkowy utwór, a cały materiał wydał na płycie „Ars Moriendi” – „Sztuka umierania”. To, z jednej strony, nawiązanie do średniowiecznej literatury parenetycznej, pouczającej wiernych, jak godnie zainscenizować swoje odejście ze świata doczesnego, z drugiej zaś – bardzo osobiste rozważania o stracie bliskiej osoby. Podtytuł albumu powinien brzmieć: „Pomiędzy” – życiem a śmiercią, ruchem a bezruchem, światłem i ciemnością, subtelnością i chropowatością, werbalnym i niewypowiedzianym, a nade wszystko: słyszalnym i niesłyszalnym. Muzycznym alter ego Gigera jest tu jego niezwykły instrument – violino d’amore, czyli barokowe skrzypce o pięciu strunach podstawowych i sześciu rezonansowych. Giger – absolutny wirtuoz – uzyskuje niesamowite efekty w cieniowaniu dynamiki i lekkości flażoletów, przy zastosowaniu dodatkowych działań perkusyjnych na pudle rezonansowym (wspaniała interpretacja szwajcarskiej pieśni „Guggisberglied”). Klawesyn, pozytyw oraz kwartet smyczkowy wzbogacają skład wykonawczy zarówno kompozycji Gigera, jak i kilku fragmentów dzieł Bacha. Znaczący wkład piękna wnosi altowy głos Franza Vitzthuma. Intrygującą zagadką pozostaje utwór „Die bösen Mütter” („Złe matki”), w któ- rym z otchłani dobiegają jakby jęki dzieci. Skrzypcowy lament nad nienarodzonymi? Wstrząsające.

Hanna Milewska