DUX 2022
Muzyka:
Realizacja:
Zawsze z przyjemnością omawiamy płyty, które nie tylko świadczą o maestrii wykonawców, lecz także stanowią fonograficzne prapremiery i odkrywają przed słuchaczami nową muzykę. Tak właśnie jest w przypadku albumu Marka Romanowskiego, kontrabasisty NOSPR-u i wykładowcy krakowskiej Akademii Muzycznej. Wraz z pianistką Hanną Holeksą przedstawia on trzy utwory na rzadki duet instrumentalny – kontrabasu z fortepianem. Sonata Sofii Gubaiduliny (1975) to muzyczna odpowiedź na zagadkę Sfinksa – opowieść o życiu człowieka, który najpierw chodzi na czterech nogach (niezdarne, ciężkawe, motoryczne odcinki dźwiękowe), następnie na dwóch (rozmaite meandry losu – udanie ilustrowane sonorystycznie), a na koniec na trzech (zamierający ruch kontrabasu, wspieranego nieskutecznie przez fortepianowego towarzysza, aż do agonii). Świetne dzieło, duchowa przygoda dla błyskotliwych interpretatorów i melomanów. Sonata Lowella Liebermanna (1987) pokazuje liryczne oblicze kontrabasu. Najciekawszy fragment jest oparty na materiale kontrabasowego solo z IV aktu opery „Otello” Verdiego. Instrument niewerbalnie wyra- ża tu burzę myśli i uczuć tytułowego bohatera. Ciekawy pomysł i wyborna realizacja. W sonacie Franka Proto (2012) najważ- niejszy jest dialog kontrabasu z fortepianem i wykorzystanie możliwości artykulacyjnych basu; synkopowane rytmy, wybijane na pudle rezonansowym, to owocna wyprawa na terytorium jazzu. Trzy sonaty, trzy klimaty, trzy narracje i dwoje wspaniałych wykonawców.
Hanna Milewska
