DUX 2022
Realizacja:
Godzinny materiał zarejestrowano w roku 2017, lecz warto było czekać kilka lat na jego wydanie, zarówno ze względów artystycznych, jak i realizacyjnych (świetnie wykorzystana akustyka auli Szkoły Muzycznej im. Karłowicza w Poznaniu). Na debiutancki album Michał Gajda wybrał trzy współczesne koncerty na akordeon i orkiestrę kameralną, skomponowane w latach: 1986 („Concerto classico” Bronisława Kazimierza Przybylskiego), 1989 („Concerto” Krzysztofa Olczaka) i 1994 („Opale concerto” Richarda Galliano). Dzieła Galliano i Przybylskiego łączy wiele podobieństw. Trwają około 22 minut. Składają się z trzech tradycyjnie zróżnicowanych tempem i klimatem części, a orkiestra traktowana jest głównie jako masywna ściana akompaniamentu. W częściach skrajnych akordeonowy solista wyrusza w regularnie rytmizowaną podróż pociągiem pospiesznym. W czę- ściach środkowych oddaje się nastrojom melancholijno-refleksyjnym. W tej dość sztywnej i przewidywalnej formie Michał Gajda potrafi wywalczyć sobie sporo swobody, niuansując dynamikę i akcentację, pięknie frazując (zwłaszcza w „kadencyjnym” odcinku I części koncertu Przybylskiego). Jednak pełną akordeonową piersią-miechem może odetchnąć dopiero w 16-minutowym dziele Olczaka o pomysłowej narracji i znakomitej orkiestracji, obdarzającej instrumenty indywidualną osobowością i opartej na dialogu wewnątrz orkiestry oraz między jej muzykami i solistą. Gajda, Olczak – brawo!
Hanna Milewska
