Felietony

Jak co roku w grudniu dopadła nas burza mózgów. Każdy z recenzentów wskazał swoje typy do nagród i wyróżnień roku, a później wszystko trzeba było zebrać, wyeliminować zawodników, którzy w danej kategorii trafili na mocniejszych rywali i ostatecznie wybrać najlepszych z najlepszych. Robota może i sympatyczna, ale też nie prosta.

Pamiętam wcześniejsze jubileusze. Pierwsza setka przeszła jakoś niezauważalnie – na okładce okrągła liczba, ale wielkiej fety nie było. Co innego numer 200.

W komedii Sylwestra Chęcińskiego polski Steve mówił, że „w Ameryce wszystko najlepsze i największe”. Po pierwsze, to było dawno temu, a po drugie – nie był na Audio Show. To oczywiście było znowu naj, chociaż mam wrażenie, że Sobieski jakby trochę opustoszał.

Oberwało mi się w internetowej dyskusji, że piszemy o samych drogich gratach, nie „dla ludzi”. Składam numer i – masz ci los! – najtańsza pozycja to… Elaki za 15 kzł.

„Technologie przyszłości” kojarzą się nam ze sztuczną inteligencją, komputerem kwantowym i fuzją jądrową. Tymczasem wiele wskazuje na to, że na horyzoncie wykrystalizował się kolejny kierunek – fotonika. Wprawdzie na politechnikach mówi się o niej od dłuższego czasu, ale do niedawna pozostawała teorią.

„Nowe” ceny zaskakują przy byle okazji. Złapałem się już nawet na sprawdzaniu paragonu przy kasie w sklepie, bo byłem przekonany, że zaszła pomyłka. Do cen sprzętu powinienem być przyzwyczajony, ale paradoksalnie to właśnie tutaj spotykają mnie największe niespodzianki.

Niemiecki artysta Boris Eldagsen wysłał na konkurs fotograficzny Sony World Photography Awards grafikę przygotowaną przez sztuczną inteligencję. I wygrał. Nagrody oczywiście nie przyjął, sprowokował za to potężną debatę.

Fascynujący, doprawdy, bywa świat „specjalistów” projektujących elektronikę. Co ci ludzie sobie myślą i czym się kierują, oprócz korporacyjnego ładu, nie wiem. Jestem za to prawie pewny, że sami nie używają swoich „kreacji”.

Postęp techniczny przypomina horyzont zdarzeń: jeżeli przekroczymy umowną granicę, nie ma powrotu. Owych granic jest tak wiele, że codziennie mijamy kolejny szlaban. Naturalną cechą człowieka jest ciekawość.

Spokojnie, nie będzie o więzieniu; nigdy tam nie byłem ani się nie wybieram. Będzie za to o moim kolejnym przejściowym hobby, które zaowocowało spostrzeżeniami cynika. Zaczniemy jednak po naszemu, bo tytuł zobowiązuje, a i znalazło się natchnienie.

Chleb ludzie mają, ale z igrzyskami ostatnio jakby gorzej. „Pandemonium isolatum” ich wygłodziło, więc obecnej edycji Audio Show wyczekiwali z utęsknieniem. Wprawdzie wystawcy nieoficjalnie narzekali, że woleliby odpocząć, bo to „nic nie daje”, ale oficjalnie wypełnili trzy obiekty po brzegi.

Sentencja „Trudne czasy tworzą silnych ludzi, silni ludzie tworzą dobre czasy, dobre czasy tworzą słabych ludzi, słabi ludzie tworzą trudne czasy” prowadzi do niezbyt budujących wniosków: skoro czasy idą trudne, to znaczy, że okazaliśmy się słabi. Niezły wstęp, ale ja dzisiaj nie o tym. Ba, nawet nie kojarzę autora powyższego powiedzenia.