Felietony

Z Dinu Lipattim łączy mnie słabość do tytułowego chorału. Pytanie: jaki utwór z kręgu muzyki klasycznej uważasz za najpiękniejszy, uznałbym za tak głupie, że strach się bać, ale jeśli ktoś by mnie przycisnął… Lipatti chciał, żeby właśnie ten zagrano/zaśpiewano mu na pogrzebie. Gdyby chodziło o mnie, to mam do tego stosunek ambiwalentny, bo i po […]

Urządzenia elektroniczne z trybem nocnym pojawiły się pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Może nawet nie tyle urządzenia, co programy, takie jak f.lux z 2009 roku, automatycznie dostosowujące temperaturę barwną ekranu do otoczenia.

Przejdę od razu do rzeczy, bo sprawa jest ważna. Kończymy prace nad nowym serwisem internetowym. Skromność odstawiam na bok, bo powiedzieć „serwis”, to jak nie powiedzieć nic.

Wstępniak dopada mnie zawsze na ostatnim okrążeniu, po zatwierdzeniu wszystkich materiałów. Zabranie się do niego odkładam, jak tylko mogę, a gdy już dłużej się nie da, pojawia się pytanie, co wziąć na warsztat. Presja czasu nie ułatwia sprawy, tym bardziej że – jak na złość – mam inne zajęcia albo bezkresną pustkę w głowie.

Kawa, ciasteczko, błoga chwila, a tu masz… telefon z prośbą o poradę. Czy wzmacniacz X jest dobry? Ja na to: zależy do czego.

„Daily Mail” donosi, że wkrótce odbędą się pierwsze na świecie wybory miss sztucznej inteligencji. I nie chodzi bynajmniej o piękno algorytmów ani nawet piosenek czy obrazów wygenerowanych przez AI. Tak samo jak w realnym świecie do konkursu przystąpią kobiety.

Nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że kiedyś wszystko było lepsze. Nie było: komputery, telewizory, komunikacja i inne rzeczy umożliwiły nam skok w nadprzestrzeń. A czy to będzie „badprzestrzeń”, pokaże czas.

Dzisiejsze odtwarzacze CD mają fatalne funkcje wyświetlaczy. Czas płyty, piosenki, liczba ścieżek i tyle. Pamiętam starsze, rozbudowane: odliczanie do końca płyty, ścieżki, a nawet indeksy.

Na pierwszej stronie zwykle marnuję miejsce na różne luźne tematy. Choć trafiają się i ważne, jak na przykład nadreprezentacja sprzętu klasy hi-end w koreańskich serialach. Widziałem kilka; w ogóle bardzo lubię koreańskie kino, ale akurat na sprzęt nie zwracałem uwagi.

Jak co roku w grudniu dopadła nas burza mózgów. Każdy z recenzentów wskazał swoje typy do nagród i wyróżnień roku, a później wszystko trzeba było zebrać, wyeliminować zawodników, którzy w danej kategorii trafili na mocniejszych rywali i ostatecznie wybrać najlepszych z najlepszych. Robota może i sympatyczna, ale też nie prosta.

Pamiętam wcześniejsze jubileusze. Pierwsza setka przeszła jakoś niezauważalnie – na okładce okrągła liczba, ale wielkiej fety nie było. Co innego numer 200.

W komedii Sylwestra Chęcińskiego polski Steve mówił, że „w Ameryce wszystko najlepsze i największe”. Po pierwsze, to było dawno temu, a po drugie – nie był na Audio Show. To oczywiście było znowu naj, chociaż mam wrażenie, że Sobieski jakby trochę opustoszał.