Flagowy Zu Audio wyglądałby skromnie i zupełnie niepozornie, gdyby nie pewien szczegół: metalowy bloczek w kształcie litery „V”, założony na oba przewody. Nie został przymocowany w jednym miejscu, ale swobodnie przesuwa się wzdłuż kabli, co powoduje, że po spięciu Varialem odtwarzacza i wzmacniacza obciążnik zjeżdża na sam dół, nienaturalnie wyginając łączówkę. Po co zastosowano coś takiego?
Chyba tylko po to, żeby flagowiec czymś się różnił od reszty oferty. Metalowy bloczek wskazuje też kierunkowość. Ach, no i dzięki niemu możemy być pewni, że nie zgubimy jednego kabelka. Jeśli już, to oba naraz. Najważniejszym rozwiązaniem w Varialu jest geometria B3. Podobno nie przypomina ona niczego, co stosują inni producenci kabli. Konstrukcja wielożyłowa, licowa, skręcone druty, „solid core”, taśma, warkocz, gwiazda, układ współosiowy – geometria B3 ma się różnić od nich wszystkich. Producent nie ujawnia jednak, jak Varial wygląda w przekroju. Wiadomo natomiast, że przewodnikiem jest tu srebro, a pod zewnętrznym czarnym oplotem kryje się szczelna warstwa ekranująca. Wtyki są złocone, zakręcane i bardzo solidne. Zu Audio podkreśla, że montuje się je bez lutowania, po czym zabezpiecza czymś w rodzaju twardego silikonu, aby złącze było hermetyczne.
Brzmienie
Variala można najkrócej scharakteryzować jako podkręconą, bezkompromisową wersję tańszego modelu Zu Audio – Gede. Są ze sobą blisko spokrewnione, ale tu w roli przewodnika występuje srebro. Brzmienie jest świeże, czyste i napowietrzone. Poszczególne dźwięki są od siebie lepiej odseparowane, a tło muzycznych zdarzeń wypełnia się planktonem. W dobrych nagraniach fortepianu odgłosy pracujących mechanizmów było słychać wyraźnie. Wysokie rejestry lśniły i zawierały mnóstwo szczegółów. W dobrze zrealizowanych nagraniach sprawdza się to świetnie, a wsłuchiwanie się w bogactwo składowych sprawia autentyczną przyjemność. Niestety, słabiej zrealizowane albumy potrafią szybko zmienić wyraz twarzy audiofila. Coś za coś.
Tomasz Karasiński
Hi-Fi i Muzyka 7-8/2010
