Lynx Music 2021
Muzyka: 
Trudno być fanem projektów Ryszarda Kramarskiego. Zwłaszcza w sytuacji, w której chciałoby się mieć w kolekcji wszystkie płyty w wersji fizycznej; co chwila wychodzi przecież coś nowego. Pojawia się zatem pytanie, czy jest sens stawiać na taką częstotliwość, jeśli nie da się przy tym uniknąć pewnego automatyzmu? Bo nawet przy dużym talencie, świetnym studiu i dobraniu biegłych muzyków takie niebezpieczeństwo istnieje. „Books That End In Tears” to światowy poziom i towar eksportowy. Na czym więc polega problem? Nie ma problemu, o ile jesteśmy kolekcjonerami pięknie wydanych (podwójnych) albumów czy fanami rocka progresywnego, którzy znakomicie się czują w tej samej od lat, sprawdzonej formule. Jeżeli jednak ciągle szukamy czegoś nowego, cenimy sztukę, która podejmuje ryzyko, przebija sufit i przedziera się przez dzikie przestrzenie, torując szlak do nieodkrytych krain, powinniśmy przesłuchać materiał przed zakupem. To nie jest zły album, ale czasem instrumentalna biegłość, wykonawcza pieczołowitość i realizacja na światowym poziomie to trochę za mało. Wysoka ocena została wystawiona warunkowo. Następnym razem poproszę o coś, co naprawdę zwala z nóg. Powielanie kolejnych wcieleń Pink Floyd jest urocze, ale na pewnym etapie chciałoby się już czegoś więcej.
Michał Dziadosz
