Polskie Radio 2021
Muzyka: 
Ćwierć wieku temu, w towarzystwie mojego ówczesnego zespołu, chodziłem z demówkami po dużych wytwórniach i słyszałem zwykle: „bardzo profesjonalnie, panowie, ale – po pierwsze – to już było, a po drugie – nic oryginalnego”. Graliśmy pop-rock. Przyjemny, ale dziś rozumiem, że nic poza tym. Dlatego kariera takich zespołów, jak Łzy czy Feel, która miała miejsce kilka, kilkanaście lat później, wydawała mi się czymś absurdalnym. No, ale nigdy nie zgadniemy, co się ludziom spodoba, a co nie. Dlatego nie oceniam gustów potencjalnych słuchaczy zespołu Omen. Recenzja jest od tego, by podzielić się wrażeniami z odsłuchu. Powiem szczerze, że tak mizdrzącego się zbioru naiwnych wyznań, rodem z liceum, dawno nie słyszałem. Na tej płycie jest po prostu wszystko. I elementy grunge’u, i rapu, i ballad à la stara Kobranocka, i energetyczne amerykańskie granie, które można by wykorzystać w filmach dla młodzieży. Nie wiem, ile lat mają wykonawcy, ale jeżeli około dwudziestki, to jeszcze wszystko przed nimi. Nie sądzę jednak, bo grają bardzo sprawnie i za to punkt. Ale wartość artystyczna, jaką tu proponują, to jakiś żart. Chłopięcy sentymentalizm, deklaracje męskiej dojrzałości i dozgonnej miłości. Zero spójności, a na dodatek wszystko skąpane w melodyjnym (jeszcze jeden punkt), ale męczącym przekonywaniu o swojej fajności i wrażliwości.
Michał Dziadosz
