Kayax 2013
Muzyka:
Już płytą z zespołem Japoto Krzysztof Zalewski udowodnił, że jest jednym z nielicznych wartościowych artystów, których przyniosły polskiej muzyce telewizyjne „talent show”. Jego solowy krążek tylko potwierdza tę opinię. Na „Zeligu” Zalewski prezentuje się jako wszechstronny, sprawny technicznie wokalista oraz pomysłowy, a nawet lekko szalony twórca. Przedstawia piosenki zróżnicowane, co nie powinno dziwić, ponieważ płyta powstawała przez dobrych kilka lat (2007-2013). Są tu oszczędne utwory, w których jego głosowi towarzyszą pojedyncze instrumenty, oraz zaaranżowane tradycyjnie – na typowy zespół rockowy. W niektórych dominują brzmienia syntezatorów, w innych gitar, w jeszcze innych – dźwięki instrumentów perkusyjnych. Wśród funkujących i skocznych rytmów pojawiają się też kompozycje bardziej nastrojowe. Tak jak film Woody Allena, od którego Zalewski zapożyczył tytuł, płyta „Zelig” jest zabawna, szalona i refleksyjna zarazem. Niczym tytułowy bohater tej komedii, który był w stanie brylować w każdym towarzystwie, Zalef wybornie odnajduje się w prezentowanych przez siebie stylach. Szkoda tylko, że teraz, gdy robi naprawdę wartościową muzykę, może liczyć jedynie na ułamek popularności, którą zyskał, kiedy śpiewał cudze szlagiery w telewizyjnym „Idolu”. Takie czasy…
Autor: Bartosz Szurik
Źródło: HFiM 03/2014
