DUX 2020
Muzyka: 
Czesi podobno nas nie lubią, ale mnie to nie interesuje, bo sam nic do nich nie mam. A poza tym twórczość powinno się oceniać bez żadnych wstępnych założeń. Tak jest chyba sprawiedliwie. Problem w tym, że najnowszy album Jaromira Nohavicy to pozycja przyjemna, tyle że nic ponadto. Kameralne utwory, zagrane w okrojonym składzie wokalu, gitary akustycznej i harmonijki ustnej mogą się nadać na intymny wieczór. Nohavica swego czasu zrobił furorę wśród słuchaczy dawnej „Trójki”. Nic dziwnego – jego spokojne utwory wyróżniały się ze współczesnego huku. Dodatkowo „ten wspaniały język czeski”, który – z jednej strony – jest dla nas śmieszny, z drugiej – częściowo zrozumiały, z trzeciej zaś stanowi pole do utożsamiania się z kulturą naszych sąsiadów. Nasuwa się jednak pytanie: czy potrzeba aż całej płyty, by nasycić się takim klimatem? Na ile moc rażenia takiej twórczości zachowuje koncentrację, gdy zostanie okrojona do jedynego utworu, a na ile trzeba się przemęczyć z całym albumem? Przecież pełne produkcje powinno się nagrywać z jakąś koncepcją, określoną strukturą i dramaturgią. A tutaj tego nie ma. Nohavica to nie Cohen. Pozycja raczej tylko dla fanów.
Michał Dziadosz
