Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina 2019/2020
Muzyka:
Realizacja:
Metaopera, opera pulpitowa, misterium, ascetyczny dramat muzyczny, rytuał – wszystkie te określenia, zdaniem Andrzeja Karałowa (ur. 1991), mają zastosowanie do jego dzieła. Kompozytor, pianista, wykładowca UMFC, pokusił się o stworzenie rozbudowanej sonorystycznie i dramaturgicznie sceny umierania. Lekarz jest już bezsilny, wobec osoby Chorej odgrywa rolę akuszera godziny ostatniej, a Śmierć cierpliwie tłumaczy, że nie jest końcem niczego. Kiedyś ten stan przejścia między światami pokazał Verdi w ostatnim akcie „Traviaty”, ale Karałow szuka inspiracji na antypodach konwencji opery werystycznej, mianowicie w średniowiecznych dialogach i w muzycznym minimalizmie. Oparte na pięknych metaforach i biblijnych odniesieniach libretto Macieja Papierskiego (rówieśnik kompozytora) znalazło oprawę muzyki, w której jest mnóstwo przestrzeni- ciszy (podkreślonej w realizacji akustycznej), a głosy i instrumenty wypowiadają się jakby daleko od siebie, samotnie, w zadumie, z wzajemnym respektem. Kilkudźwiękowe motywy fortepianowe spajają niespieszną akcję. Brzmienia saksofonów, akordeonu i klarnetu przemykają tu i ówdzie jak meteoryty. Nagranie zrealizowano w październiku 2018 roku. Dwa lata temu muzykujące rozmyślania o śmierci były zapewne dla artystów wysmakowanym estetycznie projektem. Dziś stały się opisem pandemicznego zagrożenia, o które wszyscy się ocieramy
