Muzyka: Realizacja: Szesnastoletni uczeń szkoły muzycznej zobaczył w telewizji słynny moskiewski koncert Vladimira Horowitza (1986). Usłyszał tam kilka etiud Skriabina i uległ wielkiej fascynacji tym kompozytorem. Zgłębiał jego biografię i idee; poznawał jego twórczość, a utwory na fortepian solo włączał do swego repertuaru. Po kilkunastu latach pojawił się w muzeum Skriabina w Moskwie z wykładami i recitalem, a zwieńczeniem jego drogi jest album, zatytułowany po prostu: „Wojciech Majewski gra Skriabina”. Można by powiedzieć – ot, zwykłe koleje losu zdolnego, dociekliwego pianisty, ale to nie ten przypadek. Ojciec (Henryk) i brat (Robert) Wojciecha Majewskiego to znani trębacze jazzowi, a sam Wojciech, po klasycznych studiach pianistycznych, również zawodowo uprawia jazz jako instrumentalista, kompozytor, aranżer i pedagog. Podtrzymuje też związki z muzyką poważną – jako pianista i kompozytor. Wojciech Majewski – artysta otwarty – w Skriabinie ceni właśnie otwartość: na piękno melodii i eksperymenty harmoniczne, na liryzm i mistycyzm, na barwę dźwięku i architekturę utworu. Majewski wydobywa potencjał formy i treści tej muzyki. Jest w tej interpretacji i zuchwała wirtuozeria, i czarowna subtelność; są kontrasty dynamiki i refleksyjność. Wybrane trzydzieści cztery miniatury (głównie preludia, mazurki i etiudy) zosta- ły ułożone według chronologii powstania, tworząc opowieść o podróży (przerwanej przez śmierć) Skriabina ku misterium życia i sztuki. Wojciech Majewski jest także producentem tej świetnie nagranej płyty. Hanna i Andrzej Milewscy Źródło: HFiM 07-08/2015
