Dux 2017
Muzyka:
Otrzymawszy zamówienie na utwór uświetniający stulecie powstania Filharmonii Narodowej, Wojciech Kilar napisał mszę „Pro pace” – „Za pokój”. Intencja zbożna, maksymalnie rozciągliwa, zawsze aktualna i podtrzymująca zainteresowanie utworem. Po prawykonaniu (2001) wydano nagranie (Dux, 2003) ze świetnymi solistami: Zofią Kilanowicz, Jadwigą Rappé, Charlesem Danielsem i Piotrem Nowackim. Recenzowaliśmy je na naszych łamach, podkreślając blaski i cienie konstrukcji oraz niewygody dla wokalistów. Nowej rejestracji dzieła dokonali muzycy Opery i Filharmonii Podlaskiej, z nowym zestawem solistów. Powrót do mszy Kilara po kilkunastu latach nie rewiduje niegdysiejszej opinii: to jedna z mniej udanych pozycji w jego dorobku. Założona przez autora prostota (Kilar mówił o skromności, ubogości środków) obraca się przeciwko słuchaczowi, dosłownie nuży kilkuminutowymi pustymi przebiegami, a w solistach nie podsyca żarliwości. Sopran i bas męczą się w tessiturach-torturach, ulokowanych skrajnie nisko lub wysoko. Najzręczniej pomyślana jest partia chóru, a białostoccy śpiewacy, przygotowani przez Violettę Bielecką, jak zwykle nie zawodzą; pięknie brzmią zwłaszcza fragmenty chorałowe. Chór to jeden z bohaterów tego nagrania; drugim jest Paweł Brożek. Dwudziestosiedmioletni tenor ma jasną, szlachetną barwę głosu, doskonałą dykcję i „to coś”. Na razie pojechał do opery w Hanowerze. Dobry początek wielkiej podróży.
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 11/2018
