Karol Radziwonowicz (fortepian) Dux 2009
Interpretacja: 
Instytut Polski w Pradze od kilku lat organizuje Salon Polski – występy wybitnych polskich instrumentalistów i śpiewaków (gościnnie biorą w nich udział także muzycy czescy). Niestety, sala koncertowa Ambasady Polskiej nie odznacza się dobrą akustyką i nawet zaangażowanie najwyższej klasy profesjonalistów nie zdołało doprowadzić nagrania recitalu Karola Radziwonowicza do przyzwoitego stanu słuchalności. Pogłos jest tak wielki, że na dobrą sprawę solista mógłby nie używać prawego pedału fortepianu. Wszystkie frazy brzmią mniej więcej legato, mniej więcej mezzoforte, toteż nie podejmujemy się oceniania artykulacji ani dynamiki. Siła wyższa. Sorry, Winnetou. Na program godzinnego koncertu złożyły się Chopinowskie miniatury z maxi dawką arcydzieła: siedemnaście utworów, przekrój gatunków uprawianych przez Fryderyka – nokturnów, walców, mazurków, etiud, polonezów, preludiów, „Fantazja-Impromptu” cis-moll i „Berceuse” Des-dur. Pianista zadbał o płodozmian temp i klimatów, toteż zaczyna od nastrojowego nokturnu, a kończy majestatycznym polonezem. Oznacza to, że co trzy-cztery minuty musi się przestawić z interpretacją i wyśmienicie mu się to udaje. Nie przesadza z patosem (zadziwiająco powściągliwa interpretacja etiudy „Rewolucyjnej”), nie stosuje efekciarskich galopad (walc „Minutowy” zachowuje swój taneczny charakter) ani nie nadużywa rubata. W zalewie chopinowskich produkcji ta skromna płyta mile zaskakuje i chciałoby się do niej wracać, gdyby nie ów fatalny pogłos…
Autor: Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 06/2010
