Thomas Quasthoff (wokal) Bruno Müller (gitary) Frank Chastenier (klawisze) Dieter Ilg (bas) Wofgang Haffner (perkusja) Deutsche Grammophon 2010 Dystrybucja: Universal Music Polska
Interpretacja: 
Drugi „jazzowy” album w swojej dyskografii Thomas Quasthoff zadedykował bratu, o dwa lata starszemu Michaelowi. Pasja jazzowa połączyła ich w czasach licealnych. Wspólnie słuchali nagrań i występowali w niejednej formacji: Michael początkowo grał na saksofonie, a później na klarnecie; Thomas był wokalistą. Na płycie, obok kilkunastu aranżacji standardów, znalazła się piosenka z muzyką i tekstem Michaela – „The Whistleman”. Thomas Quasthoff to chyba jedyny przypadek (a przynajmniej jedyny mi znany) śpiewaka operowego, który potrafi śpiewać jazz tak jak prawdziwi wokaliści jazzowi, a nie jak śpiewacy operowi-turyści, którzy mają kaprys na chwilę wyskoczyć w rejony jazzu (np. Renée Fleming). Co więcej, mógłby, bez taryfy ulgowej, mierzyć się z najbardziej znanymi wokalistami. Momentami jego interpretacje przypominają nawet barwą głosu i frazowaniem klasyczne produkcje murzyńskich głosów jazzu. Jeśli zaś chodzi o jego dykcję angielską, rodowici Amerykanie pieją z zachwytu. Niemiecki bas bawi się dźwiękiem, brawurowo śpiewa skatem, doskonale czuje synkopowane rytmy (na koncertach wyklepuje je palcami na piersi), zachwyca klimatycznymi melizmatami. Interpretacja „Short people” to popis ironicznej, bolesnej autocharakterystyki wyrażonej głosem. Płytowy recital wieńczy wykonanie „Georgia on my mind” – nie gorsze od Raya Charlesa.
Autor: Andrzej Milewski
Źródło: HFiM 11/2010
