Dux 2016
Muzyka:
Realizacja:
Dorobek pieśniarski Karola Szymanowskiego jest tak obfity, że można z niego ułożyć kilka recitali. Ogromna większość pieśni może być wykonywana i przez głos męski, i żeński. Rafał Majzner wybrał trzy pełne cykle i jedną pieśń z lat 1900-1905 – z okresu, w którym młody Szymanowski był zafascynowany najnowszymi prądami literackimi. Autorami umuzycznionych wierszy, składających się na omawiany tu album, są wyborni pisarze młodopolscy: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Tadeusz Miciński i Wacław Berent. Bohater liryczny tych pieśni to człowiek samotny i smutny, przytłoczony groźnym pięknem przyrody i surowością Absolutu. Bezradność wyraża to szeptem, to krzykiem, a skala falowania odcieni nastrojów, między błogością a rozpaczą, jest olbrzymia. Majzner ma głos tenorowy o dość jasnym, przyjemnym brzmieniu. Cechuje go dobra dykcja i wysoka kultura śpiewu. Trudno się jednak oprzeć wrażeniu, że ten ceniony solista Opery Wrocławskiej lepiej się czuje w świecie muzyki operowej niż w kameralistyce. Podchodzi do pieśni Szymanowskiego z rewerencją i pewną nieśmiałością. Interpretacje lokuje w bezpiecznej strefie średnich temperatur emocji; po piana, a tym bardziej po forte, sięga sporadycznie; niechętnie eksperymentuje z barwą głosu. Tam, gdzie daje się ponieść słowom i melodii, efekt jest imponujący (zwłaszcza w „Mojej pieśni wieczornej” i „Łabędziu”). Warto poznać ten album.
Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 06/2017
