Bôłt 2011 Dystrybucja: Dux
Interpretacja: 
Realizacja:
„Posejdon i Meduza” to ostatnia kompozycja Witolda Szalonka (1927-2001). Los najmłodszej z Gorgon, oszpeconej przez Atenę i ściętej przez Perseusza, fascynował kompozytora to tego stopnia, że poświęcił jej trzy kilkunastominutowe utwory. Powstawały w odmiennej kolejności niż fabuła mitu – najpierw „Głowa Meduzy” (1992, zamierzona jako muzyka do spektaklu teatralnego Lothe Lachmann Theatre, niezrealizowana na czas), potem „Meduzy sen o Pegazie” (1997). Teatralna geneza dała w efekcie teatr dźwiękowy. Szalonek poprzez brzmienia fletów i krotali (w jednej z części tryptyku) opowiada fascynującą, przesyconą erotyką i okrucieństwem historię. Troje wykonawców gra na kilku rodzajach fletów, ale stosuje różne nietypowe zadęcia; czasem na granicy wytrzymałości słuchu (Szalonek był pionierem wykorzystania tzw. dźwięków kombinowanych w instrumentach dętych). Aura sonorystyczna wzbogaca się i zagęszcza, a charakterystyki mitologicznych bohaterów nabierają barw. Największe wrażenie robi część środkowa (fletowy duet miłosny) i finał części III (obraz mordu) – z nieartykułowanymi ludzkimi okrzykami. Szalonek, wielki autorytet i wychowawca kilku pokoleń kompozytorów – polskich, niemieckich i w ogóle europejskich, nigdy nie był rozpieszczany przez producentów fonograficznych. Dopiero po jego śmierci zaczęły się ukazywać albumy monograficzne. Omawiana tu płyta, wydana z wielką dbałością tak o realizację dźwięku, jak o oprawę graficzną i treść bookletu, powinna pozyskać twórczości Szalonka wielu nowych wielbicieli.
Autor: Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 12/2012
