Dux 2017
Muzyka:
Realizacja:
Na pierwszej płycie-kalejdoskopie polskich kompozycji na dwa fortepiany (Dux 2015; nagroda Fryderyk) Ravel Piano Duo zamieściło utwory z lat 1827-1940, napisane przez Dobrzyńskiego, Moszkowskiego, Zarębskiego i Palestra. Drugi album zawiera dzieła z lat 1936-2009, lecz chronologia nie była jedynym kryterium wyboru. Tym razem Agnieszka Kozło i Katarzyna Ewa Sokołowska postawiły na utwory z dominującym elementem rytmu, o wyrazistej motoryce. Z definicji taka jest toccata – i słowo „toccata” występuje w tytułach trzech (na siedem) pozycji programu, zaś toccatowe cechy są obecne w każdej. W „Suicie na dwa fortepiany” Władysławy Markiewiczówny „Toccata” to część I, wymagająca od wykonawców zegarmistrzowskiej precyzji. Część II przynosi niespodziankę – dźwięki zataczają się jak w pijanym widzie, by w części III ruszyć w coraz szybszy wir. W „Kołysance” Romana Maciejewskiego pianistki, co prawda, nie śmiały zaproponować czysto motorycznej interpretacji, lecz unikały gry legato, co odsłoniło ironiczną, przekorną twarz utworu. Część III koncertu Michała Spisaka, czyli „Fuga doppio”, zabrzmiała jak potężna Bachowska polifonia. „Improvvisazione e toccata” Romualda Twardowskiego pod palcami Ravel Piano Duo wije się jak pociąg o stu wagonach. Zwieńczeniem programu płyty i perłą interpretacyjną jest Toccata op. 2 Henryka Mikołaja Góreckiego – muzyka rozmyślnie brzydka, brudna, odpychająca, ale nie mniej fascynująca. Skąd te dwie miłe panie czerpią siłę, by tak wspaniale grać? Ale czad!
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 11/2018
