Dux 2015
Muzyka:
Akordeon należy do najlepiej rozpoznawanych instrumentów, a jego charakterystyczne brzmienie jest powszechnie kojarzone z takimi muzycznymi idiomami, jak folklor Rosji, uliczna piosenka Paryża czy argentyńskie tango. Płyta Rafała Łuca może jednak wystawić na trudną próbę nawet najbardziej otwartych miłośników instrumentu. Kompozytorzy pięciu zamieszczonych na niej utworów różnymi elektronicznymi zabiegami robią wszystko, aby tożsamość głównego bohatera, czyli akordeonu, zamaskować, ukryć, przebrać i zmienić. Nie chodzi jednak o performance, polegający na niszczeniu przedmiotu, lecz o grę z melomanem. „Normalne” akordeonowe brzmienie z rzadka i na krótko wygląda zza chmur deformacji, mówiąc: „a kuku”. Akordeon wykorzystany, nomen omen, instrumentalnie staje się świetnym narzędziem opowiadania o stanach fizyczno-psychicznych, fizjologii i Kosmosie. „Accant” Pawła Hendricha to sonorystyczny opis walki o oddech. „4 tańce z przygrywką” Sławomira Kupczaka to wizja desperackich przedśmiertnych podrygów. „Neath me, itch!” Mikołaja Laskowskiego przetworzonym dźwiękiem mówi o zjawisku… swędzenia. „Betelgeuse” Michała Moca to dialog „ziemskiego” brzmienia akordeonu z akordeonowym sygnałem z odległej gwiazdy, zaś tytułowe „ACC++CA” Cezarego Duchnowskiego można nazwać „akordeonowymi ruchami Browna”. Rafał Łuc wciela się w rolę narratora każdej z tych historii. Niesamowity album.
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 05/2017
