DUX 2019
Muzyka:
Wielu muzyków marzy o tym, by znaleźć swoją niszę: specjalizować się w pewnym kręgu kompozytorów i utworów. Tworzą w ten sposób swoją strefę komfortu, bezpiecznego funkcjonowania. A jeśli ktoś wybiera obszar tak wielki jak współczesna muzyka wokalna i opiera repertuar na utworach, które dopiero powstają? Wtedy zatytułowanie albumu „Strefa komfortu” jest żartem, ironią, pychą czy wyzwaniem losu? A może, paradoksalnie, wyrazem dojrzałości i pokory? Piotr Pieron, lider grupy proMODERN, pisze w płytowej eksplikacji: „Wielkie, piękne i prawdziwe zjawiska dzieją się poza strefą komfortu. Gdy dłużej. Gdy dotkliwiej. Gdy głębiej”. proMODERN to teatr głosów. To mnogość rodzajów emisji, barw i odcieni. To perfekcja dykcji, śpiew i melorecytacja w wielu językach. To zdolność dialogowania, wchodzenia w konflikt i rozładowywania napięcia przez sześcioro wspaniałych śpiewaków. Wyszli ze strefy komfortu, aby obudzić piękno uśpionych utworów („Ecloga VIII”, „Lord Tennyson Song”) i tchnąć piękno życia w utwory nowe (upiorna zona syreniego śpiewu w „Bennington Triangle”; tortura rytmu zegara/oddechu w tytułowym „Comfort Zone”). Swoją premierę fonograficzną ma tu arcydzielna kompozycja Piotra Tabakiernika „apoptōsis”. Erudyta Tabakiernik uszył szatę literacką z tekstów od Cycerona, po ludową poezję Gruzji, a punktem wyjścia uczynił Sonet LXXIII Szekspira w tłumaczeniu Kasprowicza. Już za sam wybór tego przekładu należy się podziw. Brawo Tabakiernik; proMODERN – chapeu bas!
Hanna Milewska
