I Turchini/Antonio Florio Glossa Music 2011 (nagrania z lat 1991-96)
Interpretacja: 
Neapol to nie tylko kolebka chwytających za serce pieśni, które tenorzy wszystkich nacji uwielbiają śpiewać na zakończenie swoich recitali. To także miasto z wielowiekowymi tradycjami muzycznymi. Ich barokowy rozdział został udokumentowany trzypłytowym albumem „Il Canto della Sirena“ („Śpiew syreny“), zawierającym kantaty i kilka utworów instrumentalnych (toccaty, sinfonie, sonaty etc.) kompozytorów działających w Neapolu w epoce baroku. Najsłynniejszy z nich to Alessandro Scarlatti, zaś najobficiej reprezentowany na omawianym albumie – Francesco Provenzale. Wśród pozostałych nazwisk znajdziemy takie jak: Michelangelo Faggioli, Nicola Fago, Gaetano Greco, Giulio Cesare Rubino czy Simone Coya. Zarejestrowane kantaty to w istocie minispektakle wokalno-aktorskie. Wymagają od śpiewaka doskonałego operowania głosem – dostosowywania środków ekspresji do reguł dramaturgii. Pino de Vittorio, tenor o świetnej, silnej górze skali, nie waha się poświęcić piękna barwy głosu w imię prawdy psychologicznej postaci, w którą się wciela w danym utworze – bez względu na płeć, jak choćby w anonimowym „Lamencie Marinetty, żony Masaniella“ – potrafi wyrazić śpiewem miłość, rozpacz, szyderstwo i tęsknotę kobiety. Zespół I Turchini, precyzyjny i żywiołowy zarazem, pełnię możliwości pokazuje w kompozycjach instrumentalnych. Last but not least – okładka płyty jest rewelacyjna.
Autorzy: Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 4/2012
