Dux 2016
Muzyka:
Philip Glass należy do najbardziej znanych współczesnych kompozytorów. Bywalcy sal koncertowych szczególnie cenią jego symfonie. Wielbiciele opery zachwycają się jego wyobraźnią sceniczną, a kinomani uwielbiają jego muzykę pisaną do filmów lub adaptowaną dla soundtracków. Podstawowy środek minimalizmu, czyli długotrwała powtarzalność odcinków o podobnym rytmie i melodii, stał się znakiem rozpoznawczym stylu Glassa i przysporzył mu fanów – tych, którzy w muzyce szukają nie tyle wartkich, wielowątkowych opowieści, co ewokowania nastrojów. I właśnie pojęcie klimatu najlepiej opisuje przedstawianą tu płytę; zgodnie z przesłaniem kompozytora: „Muzyka to miejsce tak rzeczywiste jak Chicago lub dowolne inne, o którym chcesz pomyśleć”. Na krążku znalazła się twórczość fortepianowa Glassa – wybór etiud i dwie odsłony fragmentu otwierającego „Glassworks”. Przywołanemu wyżej dźwiękowemu obrazowi wielkiego miasta najbardziej odpowiada etiuda nr 18. W stan katatonii może wprowadzić etiuda nr 5, zaś pozytywny napęd całemu dniowi nada nr 13. Melancholikom miód na serce wleje etiuda nr 4, pobrzmiewająca Schubertem. Monotonne „Opening” z „Glassworks” w finale jest nie do poznania. Dzieje się tak za sprawą urozmaicenia dynamiki (czterominutowe crescendo, kulminacja, dwie minuty gaśnięcia ku pełnemu odprężeniu) i dodania kwartetu smyczkowego. Znakomita interpretacja islandzkiego pianisty Vikingura Ólafssona sprawia, że do tej płyty chciałoby się wracać często i na długo
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 06/2017
