Dux 2017
Muzyka:
Elementem wysmakowanej szaty graficznej albumu są fotoportrety kompozytora, stylizowane na ożywające twarze posągów antycznych. Twórczość Pawła Hendricha jest zanurzona w estetyce starożytnej Grecji i głoszonej wtedy analogii muzyki i matematyki, dźwięku i liczby. Muzykolog Krzysztof Stefański w znakomitym, treściwym eseju o Hendrichu, z maksymalną przystępnością objaśnia szereg pojęć związanych z jego utworami. To na przykład heterochronia (różne operowanie czasem w różnych warstwach), fleksybilność dźwięku (płynne zmienianie takich parametrów jak dynamika, barwa czy wysokość), okresowość (przenoszenie zawartości danego fragmentu o wysokość zadanego interwału). Melomanom przybliżona została koncepcja metaformy (stąd nazwa krążka) – budowania kolejnych kompozycji z cegieł-form poprzednich dzieł. Ale nie czujmy się odstraszeni ani zniechęceni. Wszystko to jest bardzo ciekawe i poszerza naszą wiedzę o muzyce Hendricha, lecz nie jest niezbędne do jej odbioru. Można uszami wyobraźni opowiedzieć sobie własną interpretację sonorystycznych wydarzeń. Choćby otwierającego płytę „Emergonu αβ”. To zapętlona w czasie chwila, w której członkowie orkiestry stroją instrumenty przed występem, a odbiorca przyjmuje punkt słyszenia różnych protagonistów. Finałowe „Alopopulo” jest natomiast subiektywną, z wnętrza głowy, relacją skrzypka, który wykonuje solową partię w wirtuozerskim koncercie. Może tak właśnie percypował muzykę Erich Zann w słynnym opowiadaniu Lovecrafta?
Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 11/2017
