Bogumiła Tarasiewicz (mezzosopran) Karol Schmidt (fortepian) Dux 2009
Interpretacja: 
Realizacja: 
Modest Musorgski nie tylko sam pisał słowa pieśni (jest autorem tekstów cyklu „Z izby dziecięcej”), lecz także w gronie przyjaciół sam je śpiewał barytonem, akompaniując sobie na fortepianie i ujawniając przy tym zdolności aktorskie. Takich też umiejętności – połączenia muzykalności z talentem dramatycznym – wymagają pieśni Musorgskiego od wykonawców. Częsta konstrukcja dialogowa sprawia, że śpiewak musi wykreować głosem dwie postaci w jednym utworze. Galeria protagonistów obejmuje osoby w różnym wieku – od malca do starca, z różnych grup społecznych, obu płci. Rytmy ludowych tańców dodatkowo dyscyplinują podawanie frazy. Na omawianej płycie znalazły się trzy najbardziej znane cykle pieśniarskie Musorgskiego. Bogumiła Tarasiewicz wycyzelowała interpretację w najdrobniejszych szczegółach. Doskonale imituje głosik niesfornego dziecka i zatroskanej niani w pierwszym cyklu („Z izby dziecięcej”), by po chwili dostosować środki ekspresji do opisu nieszczęśliwej miłości bohatera „Bez słońca” i w końcu zanurzyć się w wokalnej frenezji „Pieśni i tańców śmierci”. Jak przystało na autorkę podręcznika „Mówię i śpiewam świadomie”, Tarasiewicz daje przykład śpiewaka, który systematyczną pracą potrafił ze skromnego materiału głosowego wyszlifować prawdziwy diament – perfekcyjnej emisji, nienagannej dykcji, operowania barwą. Jeśli towarzyszy temu inteligentna analiza tekstów pieśni i wrażliwy, biegły akompaniator – aż przyjemnie posłuchać.
Autor: Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 03/2010
