Mischa Maisky (wiolonczela) Lily Maisky (fortepian) Deutsche Grammophon 2011 Dystrybucja: Universal Music Polska
Interpretacja: 
Realizacja:
Rodzice Miszy Majskiego, sowieccy komuniści, nadali jego starszej siostrze imię Lina – po bohaterce hiszpańskiej wojny domowej z lat 30. Sam Majski kojarzy Hiszpanię tylko z muzyką i słynnym 97-letnim wiolonczelistą, Pablem Casalsem. Miał nawet zaszczyt się z nim spotkać. I chociaż w hiszpańskiej muzyce narodowej dominują gitara i fortepian, Majski na pierwszym miejscu stawia śpiewność, a jeśli śpiewność – to głos, a jeśli głos – to jego instrumentalny odpowiednik – wiolonczelę, bo tak właśnie wirtuoz charakteryzuje ów instrument. Śpiewność – jak najbardziej, ale słuchaczom tego krążka może się cisnąć na usta słowo „taneczność”. W wybranych utworach szaleje żywioł tańca; tańca fortepianu z wiolonczelą, przy czym w tej parze kobietą (efektowną, dominującą, zmysłową, a nawet bezwstydną) jest wiolonczela, jak w „Tangu” Albeniza czy wygibasowym tańcu na rurze – „Playerze” Sarasatego; jak uprawiająca pląsawicę wyobrażona bohaterka „Cordoby” Albeniza. Znajdziemy też na płycie chwile rzewności, delikatności piana na granicy słyszalności („Nana” z „Suite populaire espagnole” de Falli). To pierwszy album Majskiego nagrany w całości z córką Lily. Jego najstarszy syn, Sasza, jest już koncertującym wiolonczelistą. Najmłodszy synek, Manuel, został sfotografowany jako niemowlę śpiące w futerale wiolonczeli. Zupełnie jak kiedyś Mścisław Rostropowicz. Tak, w muzyce trzeba wcześnie zaczynać…
Autor: Hanna Milewska
Źródło: HFiM 11/2012
