Stockfisch 2008
Interpretacja: 
Realizacja: Płyta audiofilska
Chopin miał szczególny dar – wszystko, czego się dotknął, zyskiwało niespotykaną dotąd formę i rozmach. Tak było również z nokturnami, wymyślonymi przez Johna Fielda prostymi epizodami muzycznymi, które swoim nastrojem miały oddawać klimat nocy. U Chopina pozostał jednostajny akompaniament lewej ręki oraz kantylenowy charakter głównej melodii. Pojawiła się natomiast rzecz nowa, czyli ekspresja i wewnętrzna dynamika. Nokturny Chopina nie są jedynie cichymi i łagodnymi miniaturami, ale często zawierają element dramatyczny, kiedy to fortepian zaczyna brzmieć na tyle głośno i potężnie, że zmąciłby każdą ciszę nocną. Gergely Boganyi podąża tropem kompozytorskich założeń formalnych i wykonawczych. Umiejętnie buduje napięcie, od zupełnego wyciszenia aż po dramatyczne wzburzenie i kontrolowany patos. Jego nokturny są muzycznymi obrazami, a kolejne tworzą rodzaj niewidzialnej galerii, którą odwiedzamy z przyjemnością i fascynacją. Bliski kontakt z dźwiękowym obrazem daje samo nagranie. Czy kiedyś mieliście Państwo okazję wślizgnąć się do koncertowego fortepianu w czasie recitalu? Jeśli tak, to usłyszeliście muzykę tak bliską, tak namacalną jak na tej płycie właśnie. Słychać tu nie tylko Chopina. Słychać także szum mechanizmu pedałowego, delikatne skrzypienie stołka oraz oddech pianisty. Bliżej fortepianu dotrzeć już nie sposób. Jego brzmienie wypełnia całą przestrzeń i daje możliwość najbardziej intymnego spotkania z każdą struną i młoteczkiem. Przeżycie byłoby już wielkie, gdyby pianista grał nam tylko gamy i pasaże, ale przecież gra Chopina. Chapeau bas Stockfisch!
Autor: Maciej Łukasz Gołębiowski
Źródło: HFiM 10/2010
