Dux 2017
Muzyka:
Większość kompozytorów marzy o napisaniu wielkiej symfonii. Światową tradycję symfoniki XX wieku wzbogacili niewątpliwie Szymanowski i Penderecki. Dorobek Feliksa Nowowiejskiego w tym zakresie jest mało znany i praktycznie niedostępny; spośród czterech symfonii z dojrzałego okresu twórczości zachowały się trzy, z czego tylko jedna (II) była wykonana za życia autora, tuż przed II wojną światową. Nagrań płytowych do tej pory nie było. Krążek poznańskich filharmoników po części zapełnia tę lukę. Album zawiera II i III symfonię. Druga – „Praca i rytm” – to hymn na rzecz cywilizacji, harmonijnie współpracującej z naturą. Została podzielona dość nietypowo, bo na 7 części, i zachwyca konsekwentną strukturą oraz barwną obrazowością. Wszystko tu jest w ruchu: to przyspiesza, to rytmicznie żwawo podąża do przodu, to zwalnia i efektownie hamuje, by znów nabrać pędu. Muzyka opisuje rewolucję techniczną jako zjawisko pozytywne, radosne i przyjazne. Prawidłową nazwę III symfonii ustalono dopiero niedawno: „Siedem barw Iris”. Skomponowane w czarną noc okupacji (rok 1940; prawykonanie – 1961!) dzieło przeniosło kompozytora w krainę orientalnej fantazji. W I i II części panuje pastelowy klimat, podkreślany przez melodyjne motywy fletowe. Marsz w części III udał się Nowowiejskiemu nie mniej niż słynny fragment z „Quo Vadis”. Część IV to wspaniały 17-minutowy finał, budzący skojarzenia z rozciągniętymi „plateau” zakończeń symfonii Mahlera. Piękne odkrycie. Czekamy teraz na IV symfonię Nowowiejskiego.
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 07-08/2018
