DUX 2022
Muzyka: Historia tego dzieła pokazuje, jak wiele muzyki czeka jeszcze na odkrycie i reanimację. Feliks Nowowiejski (1877-1946), utalentowany młodzieniec z Warmii, który przyjechał na studia do Berlina, w 1902 roku wziął udział w najważniejszym niemieckim konkursie kompozytorskim. Chodziło o prestiż, rozgłos i sowitą nagrodę pieniężną. I wszystko to udało się zdobyć, ale zwycię- skie dzieło – oratorium „Die Heimkehr des Verlorenen Sohnes” („Powrót syna marnotrawnego”) – za życia kompozytora nigdy, oprócz fragmentów, nie zostało wykonane. W 1993 roku w Olsztynie zaprezentowano wersję rozszerzoną w stosunku do pierwotnej, z przełożonym na język polski librettem. Teraz, po 120 latach od powstania, filharmonia z małej ojczyzny Nowowiejskiego nagrała utwór zgodnie z partyturą oryginału, z tekstem niemieckojęzycznym. „Powrót…” reprezentuje najlepsze cechy warsztatu Nowowiejskiego: wieloplanową, barwną, soczystą orkiestrację, znaczącą partię organów, masywne chóry, pełne ekspresji partie solowe, zwartą (acz monumentalną) formę. Rozbudowana uwertura i potężny finał to klamra spinająca dramat trojga bohaterów: Syna, Matki i Ojca. Świetnie dobrane głosy solowe w długich monologach malują śpiewem złożone autoportrety. Ich sumą jest zrozumienie, wybaczenie i akceptacja, a wszystko to wyrażone muzyką, któ- ra brzmi zaskakująco świeżo i efektownie. Wielka szkoda, że w starannie opracowanej książeczce zabrakło libretta Theobalda Rehbauma, wszak współautora wskrzeszonego dzieła. Hanna Milewska
