Barbara Zakrzewska (sopran) Mariusz Rutkowski (fortepian) Dux 2012
Muzyka: 
Rzadko spotykamy płyty, które nie zawierają żadnych informacji o wykonawcy, a tak jest w przypadku tego albumu. W książeczce, tam gdzie spodziewalibyśmy się biogramu śpiewaczki, jest tylko biała kartka. Wizerunek artystki o miłej powierzchowności widnieje jednakże na okładce, więc mamy do czynienia z postacią realną. Ale od czego google? Wnet można się dowiedzieć, że Barbara Zakrzewska od pierwszej klasy szkoły podstawowej uczyła się grać na fortepianie i, zacytujmy anonimowe źródło, „do 20. roku życia myślała, że zostanie pianistką, lecz oto odkryła, a raczej została odkryta dla śpiewu przez profesor Wandę Bieniecką”. Według innego źródła (nader łaskawa recenzja w szacownym „Ruchu Muzycznym”) kształciła się wokalnie pod okiem Barbary Nieman i Haliny Słonickiej. I na tym trop się urywa. Nie wiemy, na jakim etapie zakończyła edukację muzyczną i jaka była treść pobieranych nauk. Źródła mówią jeszcze, że Barbara Zakrzewska jest absolwentką romanistyki, może więc dlatego na tajemniczym kompakcie Duksu znalazły się pieśni Henriego Duparka, skomponowane do wierszy czołowych francuskich poetów. Nienaganna wymowa francuska to zaiste najjaśniejszy punkt tego nagrania, ex aequo z akompaniamentem niezawodnego Mariusza Rutkowskiego i dobrą realizacją dźwięku. O reszcie składników artystycznych (emisja, kontrola barwy głosu, artykulacja, frazowanie, oddech, dynamika, intonacja, interpretacja) – lepiej zamilczeć i zapomnieć. A w ogóle to piękne pieśni są…
Autor: Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 07-08/2013
