DUX 2018 (reedycja, nagr. 1988)
Muzyka:
O Janie Weberze zawsze mówię „nieodżałowanej pamięci”, lecz tym razem żałuję, że wraz z kompaktową reedycją płyty przedrukowano w książeczce jego tekst o pieśniach Chopina, z tezą: „Z pewnością żadna z tych miniatur nie może równać się z preludiami czy etiudami” i protekcjonalnym podsumowaniem: „(…) trzeba jednak pamiętać, że są to pierwsze, mimo wszystko wysoce artystyczne, pieśni polskie”. Opinie te budzą tym większy sprzeciw, że towarzyszą nagraniu wspaniałemu, godnemu naśladowania jako wzorzec interpretacyjny i sposób podejścia do wokalnej spuścizny Chopina. Henryka Januszewska i Marek Drewnowski potraktowali każdą z pieśni jak monodram śpiewno-aktorski. Januszewska dostosowuje barwę głosu do sytuacji lirycznej. Wcielając się to w trzpiotkę, to w zatroskaną matkę, to w narodową wieszczkę, to w ludową bajarkę, może brzmieć dziewczęco- -niewinnie, kobieco-zalotnie, surowo albo mrocznie. Niesamowicie frazuje, oszczędzając oddech i energię na piękne piana i ornamenty w górze skali. Świetna dykcja pozwala jej na śpiewanie czasem we frenetycznych, krtaniołomnych tempach. Współtwórcą znakomitego efektu estetycznego jest Drewnowski, tu w szczytowej formie. Precyzyjne, subtelne, imponująco ruchliwe palce wyczarowują atmosferę salonu, karczmy, sielskiej zagrody czy elegijnego misterium. Na albumie znalazły się dwie cenne prapremiery fonograficzne: mało znana wersja „Życzenia” i pieśń „Jakież kwiaty, jakie wianki”. Płyta cud miód!
Andrzej Milewski
Źródło: HFiM 04/2019
