Związek Kompozytorów Polskich 2020
Muzyka: Roman Maciejewski, który do szerokiej publiczności przebił się swym monumentalnym ekumeniczno-humanistycznym „Requiem”, przez całe życie był czynnym „klawiszowcem”. Najpierw – głównie pianistą (solistą i akompaniatorem), póź- niej – głównie organistą (parafialnym). Na płytę wydaną przez Związek Kompozytorów Polskich trafiły jego utwory skomponowane na dwa fortepiany w latach 1938-1948, kiedy to zdarzało mu się występować również w duecie. Wspólnym mianownikiem tych miniatur jest ich taneczność. Nazwy tańców są zawarte w tytułach (Oberek, Mazurek, Tarantela, Tańce szwedzkie), a tam, gdzie tytuł nie zwiastuje taneczności (Negro spirituals, Kołysanka), wynika ona z ducha danej kompozycji, z zawartej w niej rytmiczno- ści, która narzuca wykonawcy swoistą choreografię. Bo czyż chór Afroamerykanów, żywiołowo wyznających wiarę w chóralnym akcie strzelistym, nie śpiewa ciałem? Nie zamienia się w zespół baletowy? Czyż matka, rytmicznie poruszająca kołyską w czasie śpiewania usypianki, nie zamienia swych gestów w balet rąk? Rozpisane przez Maciejewskiego na dwa fortepiany tańce to również jakby balet czworga rąk, stereo ruchu dwojga tancerzy-pianistów. Chopin Piano Duo doskonale odnajduje się w tej choreografii. Anna Boczar i Bartłomiej Kominek wirtuozowsko ogarniają efektowny materiał, perfekcyjnie spajając elementy różnych stylów muzycznych, z których czerpał Maciejewski (folklor, jazz, nuta chopinowska, impresjonizm). Hanna Milewska
