DUX 2018
Muzyka:
Realizacja:
Oto człowiek-orkiestra. Nie tylko dlatego, że gra na instrumentach perkusyjnych, a to niezmierzona różnorodność. Także dlatego, że komponuje i od zawsze wiedział, że chce się zajmować muzyką filmową. I dlatego, że ma śmiałe pomysły. Potrafi zgromadzić wokół siebie tłum przyjaciół, którzy wezmą udział w jego projektach. Potrafi zorganizować nagrania i doprowadzić do wydania płyty. Jest bezpretensjonalny, kreatywny i pracowity. Studiuje jazz w klasie perkusji na gdańskiej Akademii Muzycznej. Antoni Wojnar, tak trzymać! Płyta nosi tytuł „The Nochats’ Dance”, czyli mniej więcej „Taniec bez pogawędek”. Chodzi o czaty internetowe; wirtualne rozmowy, z których rodzą się wirtualne miłości, a potem spotkania w realu i, niekiedy, stałe związki. Wojnar porównuje wysnute z internetu historie do dawnych baśni i sam, używając muzyki, opowiada taką baśń. Właściwie tworzy soundtrack do nienakręconego filmu o miłości, filmu trochę w klimacie „Parasolek z Cherbourga”. Wdzięczne, wpadające w ucho melodie i taneczne klimaty – walc, tango, bossa nova – składają się na 15-częściową suitę-narrację. O jej wartości i niezwykłości decyduje instrumentacja. W kameralnych składach, oprócz smyczków, gitary i fortepianu Wojnar wykorzystuje marimbę, wibrafon i dzwonki, dodając nutę dobra i niewinności. Takie brzmienia kojarzą się z magią Gwiazdki i świątecznymi mi Allegro. Najwyższy profesjonalizm. Płyta została zadedykowana pamięci profesora Andrzeja Branickiego, który wprowadził Wojnara w arkana perkusji. Warto posłuchać
Hanna Milewska
Źródło: HFiM 04/2019
