Dux 2016
Muzyka:
Realizacja: Kazimierz Serocki (1922-81) należał do pokolenia kompozytorów, którym czasy wojny, okupacji i stalinizmu odebrały możliwość normalnego rozwoju – spokojnych studiów, kontaktów z muzyką światową, uczestniczenia w życiu koncertowym, prezentowania młodzieńczych utworów publiczności i krytykom. Wiedzę o muzyce i technikę kompozytorską w dużej mierze zdobywali sami, śmiało eksperymentując. Jak cenne i ciekawe były ich odkrycia, możemy się przekonać, choćby słuchając wydanego właśnie albumu. Zawiera on wszystkie solowe fortepianowe kompozycje Serockiego, w tym pierwsze w powojennej Polsce dzieło dodekafoniczne – „Suitę preludiów” (1952) . To nie jest muzyka łatwa i przyjemna. Nawet w cyklu miniatur dla dzieci „Krasnoludki”, powstałym w apogeum stalinowskiej stagnacji sztuki w kraju, skoczne ludowe rytmy ledwie maskują powagę, a czasem grozę. Serocki buduje „prześwitujące” konstrukcje, oparte na rusztowaniu z niewielu dźwięków. A im mniej ich jest, tym większego nabierają znaczenia i tym większe jest między nimi napięcie. W „Sonacie” (1955) najlepiej słychać to w cz. III, o hipnotyzująco zwolnionym tempie. W czasoprzestrzeni utworu rozciągają się kilkudźwiękowe widma. Panuje klimat mroku, tajemnicy, lęku. Adam Kośmieja okazuje się znakomitym interpretatorem muzyki Serockiego. Jest pianistą wrażliwym, obdarzonym wyobraźnią sonorystyczną, precyzyjnym w odczytaniu struktury i elastycznym w traktowaniu czasu narracji. Brawo Hanna i Andrzej Milewscy
Źródło: HFiM 10/2016
