Muzyka: Realizacja: Sebastian Rochford jest chyba najbardziej „zarobionym” drummerem brytyjskiej sceny muzycznej. Niektórzy twierdzą, że działa jednocześnie w dziesięciu formacjach, grających rzeczy przeróżne – od jazzu do punk-rocka – i wielostylistyczne mieszanki. Tym razem zaproponował album nagrany w duecie z pianistą Kitem Downesem; panowie otarli się o siebie już wcześniej, zatem Rochford dobrze wiedział, kogo angażuje. Na płycie znalazły się niemal wyłącznie kompozycje Rochforda. Słuchając ich, warto pamiętać o okolicznościach, w jakich powstawały – album to dźwiękowy dziennik z okresu żalu po stracie ojca. I rzeczywiście, kolejne numery, przypominające krótkie wpisy, zostały oparte na prostych motywach otoczonych pauzami albo kilku akordach. Dominują tonacje molowe, wolne tempa (najczęściej ad libitum; puls rytmiczny pojawia się dopiero w czwartym utworze) oraz, poza nielicznymi wyjątkami, najniższy stopień dynamiki. Muzykiem pierwszoplanowym jest pianista. Udział Rochforda sprowadza się do dyskretnego wzbogacania kolorystki utworów lub podtrzymywania bitu, gdy jest to konieczne; ciekawe, że lider nie zagrał ani jednej solówki (i nie mam tu na myśli wirtuozowskich popisów). Album jest dość nierówny. Najbardziej podobały mi się krótkie, ulotne formy, natomiast w utworach bardziej rozbudowanych Downes nie znalazł pomysłu na ciekawe rozwinięcie materiału.
