Winter & Winter 2011 Dystrybucja: GiGi
Interpretacja: 
Realizacja: 
Uwielbiam płyty Paula Motiana. To nie tylko jeden z najoryginalniejszych perkusistów i prawdziwy poeta zestawu perkusyjnego, ale także wrażliwy, empatyczny lider i znakomity kompozytor. Często współpracuje z równie niecodziennym gitarzystą − Billem Frisellem. Kiedy obaj firmują jakieś nagrania, to należy się spodziewać, że będą co najmniej bardzo dobre, a często – genialne. Basista Thomas Morgan jest mniej znany, ale i jego kompetencje nie budzą wątpliwości. Kiedy jednak zobaczyłem na okładce nazwisko Petry Haden, opadły mnie złe przeczucia. Okazało się, że nie bez powodu. Córka słynnego basisty Charlie Hadena dysponuje dość przeciętnymi możliwościami głosowymi. W dodatku wyśpiewuje wyświechtane standardy, które znamy z dziesiątków lepszych wykonań. Reszta towarzystwa dostosowała się do nieco smęcących interpretacji pani Haden i wyszła płyta kołysankowa, działająca lekko nasennie. Większość repertuaru to wspomniane standardy, ale jest też kilka kompozycji Motiana. Zagrane w trio, stanowią najpiękniejsze fragmenty albumu. To dla nich, a także dla oryginalnej okładki (jak to w firmie Winter & Winter) i znakomitej, klarownej realizacji, warto mieć tę płytę. Nie przeszkadza jej stonowany, liryczny charakter, bo to czysta poezja. Rzecz dla fanów Motiana i Frisella. Innym radzę sięgnąć raczej po wcześniejsze nagrania tych mistrzów.
Autor: Marek Romański
Źródło: HFiM 12/2011
