Muzyka: Realizacja: W anglosaskim świecie mówi się o takich gościach „singer-songwriter”. To coś więcej niż piosenkarz. To ktoś, kto komponując utwory, panuje nad przekazem – zarówno muzycznym, jak i tekstowym. Często też dość sprawnie posługuje się instrumentami, zarówno na scenie, jak i płytach. Wszystkie te warunki spełnia Piotr Madej, którego drugi już album ukazał się pod pseudonimem Patrick The Pan. Z jazzem ta muzyka nie ma wiele wspólnego. Chyba, że za jazzowe uznamy partie trąbki w aranżacjach czy puzonu w utworze „Niedopowieści”, wybranym na singiel (Piotrowi partneruje w nim Dawid Podsiadło). Najbliżej jej do melancholijnej odsłony twórczości Radiohead. „… Niczym jak liśćmi” jest lepszą płytą niż debiut artysty. O wiele lepiej wyważono tu dynamikę – od enigmatycznego klawiszowego intra, przez mroczne, eteryczne ballady, po konkretny alternatywno- rockowy wykop. Nieodmiennie najmocniejszą stroną twórczości Piotra Madeja są jego teksty. Opowiadają o samotności w stechnicyzowanym świecie, o zamknięciu w pułapce mediów społecznościowych, tęsknocie za prawdziwą wymianą uczuć i wrażeń. Muzyka doskonale buduje nastrój i współgra z przekazem werbalnym. Patrick The Pan budzi nadzieję, że muzyka nadal może być dla ludzi czymś ważnym – źródłem refleksji, może też impulsem do przewartościowania swojego życia. Marek Romański Źródło: HFiM 12/2015
