Muzyka
Realizacja
Doniesienia o śmierci jazzowego wibrafonu okazały się przedwczesne – co rusz trafiają do mnie płyty z tym wła- śnie instrumentem w roli głównej. Tym razem album nagrali nasi muzycy z gościem specjalnym – Davidem Friedmanem. Ten weteran wibrafonu zaczynał w latach 70. XX wieku. Ma na koncie szereg autorskich albumów i współpracę z najlepszymi (m.in. Shorterem). Dziś mieszka w Europie, gdzie gra, nagrywa i szkoli swoich następców. Płyta zawiera repertuar z różnych bajek. Są tu utwory Friedmana, Wojciechowskiego, standardy, a nawet ujazzowiona wersja Etiudy Chopina. Nie jest to muzyka szczególnie nowoczesna; raczej uroczy, dość przewidywalny mainstream. Przeważają utwory w wolnych i umiarkowanych tempach, w których elementem pierwszoplanowym staje się perfekcja muzyków i uroda brzmienia. Friedman gra cudownie wypielęgnowanym dźwię- kiem. Bas Pańty miło pomrukuje, a fortepian Wojciechowskiego skleja wszystko w całość, nie dublując przy tym zadań wibrafonu. Podobały mi się „Moments”, z ładnymi harmoniami i aranżem, „On Green Dolphin Street”, gdzie Friedman błysnął techniką, oraz żywiołowy Chopin, zagrany w stylu „All Blues” Davisa. Jedynym minusem nagrań jest kiepskie brzmienie fortepianu, które wynika z zaniedbań realizatora i stanu technicznego instrumentu.
Bogdan Chmura
