Concord 2020 Muzyka: 
Saksofonistka i kompozytorka Nubya Garcia nie skończyła jeszcze trzydziestki, a już zdążyła namieszać w jazzowym światku. Dziś uchodzi za ważną postać londyńskiej sceny. Ma na koncie szereg nagrań, ale dopiero „Source” uważa za prawdziwy debiut. Album to kontynuacja dotychczasowych zainteresowań Garcii, skupiających się na fuzji klasycznego jazzu (Rollins, Henderson, stylistyka Terence’a Blancharda), funku, soulu, tradycji muzyki afrykańskiej i południowoamerykańskiej oraz reggae. Artystka operuje czystym, pięknie wymodelowanym dźwiękiem i ma niezłą technikę, która pozwala jej grać zarówno muzykę dynamiczną, jak i ballady. O ile jednak umiejętności instrumentalne Garcii mogą imponować, o tyle jej kompozycje pozostawiają niedosyt. Tematy są mało wyraziste, a uproszczone harmonia i dynamika może i współgrają z przyjętą konwencją, ale obniżają atrakcyjność całości – wszak ta muzyka jest definiowana jako jazz, a nie ethnic i okolice. W niektórych numerach znaczenia nabiera kolorystyka (chórki, partie wokalne), co szczególnie słychać w tytułowym „Source”, utrzymanym w jamajskich rytmach. Zabrakło mi także ciekawych interakcji na linii solistka-sekcja – u Garcii dominuje wyraźny podział na lidera i zespół. W nagraniach wzięli udział pianista Joe Armon-Jones, grający dość manierycznie, basista Daniel Casimir, perkusista Sam Jones i muzycy towarzyszący.
Bogdan Chmura
