Blue Note 2022 Po udanym „Who Are You” wibrafonista i kompozytor Joel Ross nagrał swój trzeci album. Znając tamten krążek, ostrzyłem sobie zęby na nowe dzieło artysty. Niestety, obcowanie z nim okazało się doświadczeniem dość bolesnym. „The Parable Of The Poet” to suita napisana na wibrafon, sekcję rytmiczną i dęciaki: trąbkę, saksofony, flet i puzon. Inspiracją do jej powstania były przekonania religijne autora. Album jest jakby jego duchowym credo, które znalazło odzwierciedlenie w kontemplacyjnym charakterze utworów. Mamy tu: wolne tempa, statyczną narrację, wielokrotnie powtarzane sekwencje, beznamiętne sola muzyków. Całość utrzymano w konwencji cool jazzu i postbopu, z odniesieniami do bliższej i dalszej (Nowy Orlean) tradycji. Doceniając zaangażowanie Rossa, dochodzę do wniosku, że dotknięcie tak osobistego tematu nieco sparaliżowało jego inwencję. Rezygnacja z zaawansowanych środków na rzecz emocji oraz obszerny skład, generujący liczne „wątki poboczne”, spowodowały nie tylko przeciążenie muzyki i spowolnienie jej naturalnego biegu, ale też, paradoksalnie, zaciemniły samo przesłanie. Zredukowało to również liczbę odbiorców – słuchacz odporny na konteksty religijno- -kulturowe, poszukujący w muzyce nie wzlotów ducha, a wyrafinowania, może się poczuć zawiedziony. Na otarcie łez pozostaje „Doxology” – żwawy, świetnie zaaranżowany kawałek w stylu wczesnego Mulligana.
Bogdan Chmura
Muzyka: 
