Concord 2011
Interpretacja: 
Herb Alpert – trębacz, kompozytor, aranżer, lider (także malarz) kojarzy się głównie z muzyką lat 60. i 70., kiedy to prowadził słynną Tijuana Brass Band, a potem rozwijał karierę solową. Dziś jego gwiazda przybladła, zatem dobrze się stało, że się przypominał słuchaczom. Na płycie znalazły się znane tematy (autorstwa Van Morrisona, Gilberta Becaud, George’a Harrisona, Johna Lennona, Badena Powella), pochodzące z czasów świetności trębacza. Całość jest mieszanką smooth jazzu, muzyki ethnic i popu. Partie wokalne wykonuje Lani Hall (prywatnie żona Alperta), która śpiewa matowym, nieco „zmęczonym” głosem o „rozkołysanej” intonacji; szkoda, że realizatorzy nie poprawili dynamiki najniższego rejestru wokalistki. Wszystkie utwory to duety Alperta i Hall. Oboje działają w pełnej symbiozie – Lani śpiewa piosenki, a Herb wykorzystuje każdą wolną przestrzeń, by wstrzelić się tam ze swoją solówką lub kontrapunktuje linię melodyczną. Po kolejnym utworze zasada ta staje się już manierą, zwłaszcza że wokalistka nie zaskakuje pomysłami, a Alpert gra schematycznie. Muzyka aż się prosi o odrobinę przestrzeni. Zabrakło też pomysłu na formę – po odśpiewaniu zwrotek ozdobionych trąbką utwór zostaje wyciszony. Szkoda, że nie dano pograć sekcji rytmicznej, która brzmi całkiem przyzwoicie.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 12/2011
