Muzyka: Realizacja: Scena muzyczna Indonezji nie jest u nas znana. Ten stan rzeczy zmienia od pewnego czasu konsekwentnie Leonardo Pavkovic – szef wytwórni Moonjune. Ostatnio wsparła go w tym zadaniu polska firma płytowa Audio Cave. Gorąco kibicuję tej oficynie, bo nagrywa rzeczy interesujące, a w dodatku jej produkcje bardzo dobrze brzmią. Najlepszym przykładem album indonezyjskiego klawiszowca Dwiki Dharmawana. „So Far So Close” wpisuje się w tradycję jazzu fusion czy też jazz-rocka. Otwierający utwór „Arafura” budzi skojarzenia z Mahavishnu Orchestra – a to za sprawą elektrycznych skrzypiec Jerry’ego Goodmana, którego gra odcisnęła wyraźne piętno na nagraniach tej formacji. Dalej pozostajemy w klimacie epoki największej świetności jazz-rocka. Po głowie chodzą takie nazwy, jak Weather Report czy Chick Corea Elektric Band. Czyli epigonizm? Nic podobnego – Dharmawanowi udaje się wyjść z wyeksploatowanej formuły fusion akurat na tyle, żeby jego muzyka brzmiała świeżo i oryginalnie. Indonezyjsko-amerykański zespół wyraźnie czerpie radość z gry. Muzyków unosi entuzjazm i to naprawdę słychać. Jazz-rock w ich wykonaniu swobodnie przełamuje granice z rockiem progresywnym, a szczególną atmosferę podkreślają wycieczki w stronę etnicznej muzyki Indonezji. Jeśli dodamy do tego nieludzką wręcz sprawność instrumentalną wszystkich muzyków, to będziemy mieli najlepszą płytę jazzrockową od lat! Marek Romański Źródło: HFiM 03/2016
