Blue Note 2010 Dystrybucja: EMI Music Polska
Interpretacja: 
Najnowsza płyta Cassandry Wilson jest kompilacją nagrań studyjnych (dokonanych w nowoorleańskim Piety Street Recording) i koncertowych (trasa po Europie w 2009). Połączenie wypadło naturalnie. Kolejność utworów jest przemyślana, a muzyka odznacza się pulsującym rytmem i bogatą kolorystyką, co jest efektem zmieniających się składów. Wśród gości słyszymy m.in. Raviego Coltrane’a oraz Johna Legenda. W repertuarze znalazły się standardy („Lover Come Back To Me”), kompozycje Cassandry oraz tematy Wondera, Lennona i Bonfy (z filmu „Czarny Orfeusz”). Głównym bohaterem płyty jest głos Cassandry – charakterystyczny, głęboki kontralt o barwie matowego hebanu. Wilson ma bogatą przeszłość wokalną. Śpiewała folk, jazz i pop. Współpracowała ze sceną M-Base. Na płycie łączy te doświadczenia, tworząc syntezę bluesa, jazzu i soulu. To, co puryści mogliby uznać za wahnięcia intonacyjne, stanowi jeden ze środków ekspresji, dodaje jej głosowi autentyczności. Słowa uznania należą się zespołowi Cassandry (określenie „sekcja rytmiczna” jest tu zupełnie nie na miejscu), z genialnym gitarzystą Marvinem Sewellem, specjalizującym się w różnych odmianach bluesa (z archaicznym włącznie), na czele. Chyba najlepszym kawałkiem albumu jest „Saddle Up My Pony” (ze wspaniałym intro Sewella), zarejestrowany na koncercie w Warszawie.
Autor: Bogdan Chmura
Źródło: HFiM 04/2011
