Universal 2017
Muzyka:
Realizacja:
Różne rzeczy się w życiu słyszało. Pierwszych dziesięć minut „Body Up” to jednak trening cierpliwości nawet dla bywalca „Warszawskiej Jesieni”. Później zaczyna być trochę lepiej, tyle że… niewiele lepiej. A przecież dobór artystów jest wyborny. Zaproszeni do udziału w zdalnej sesji nagraniowej to wybitni muzycy sesyjni, mający na koncie współpracę np. ze Stevem Reichem czy Johnem Cage’em (sic!). Jaki jest więc problem? Nie zawsze bardzo dobre składniki gwarantują smakowity finał. Czasem potrzebne jest silne i zdecydowane określenie charakteru dzieła. Nawet w minimalu, ambiencie i awangardzie. Wydaje mi się, że tutaj tego zabrakło. Z każdym kolejnym odsłuchem i próbą mentalnego uporządkowania tego chaosu, odnalezienia klucza do odbioru tych dźwięków, słuchacz coraz bardziej zatapia się w bezwładzie i anarchii. Co z tego, że ogólnie jest to ciekawe i dobrze brzmi? Brakuje ram, zarysu, puenty, kulminacji. Powyższa nota wystawiona jest pro forma. Wartościowanie tego wydawnictwa wedle zwyczajowych kryteriów nie ma sensu, ponieważ wymyka się ono jednoznacznej ocenie.
Michał Dziadosz
Źródło: HFiM 02/2018
