S.I.E. 2019
Muzyka:
Dym to formacja z inklinacjami folkowo- rockowo-dawnymi. Folk, bo tak najprościej można określić ten kierunek. Muzyka dawna, bo do dawnych czasów zespół nawiązuje. Rock, bo Dym robi to z prawdziwie rockową energią. Płyta jest podróżą do świata, który być może istniał. To czasoprzestrzeń nie tyle zrekonstruowana, co wyobrażona. Muzycy sami przyznają, że starali się odtworzyć przełom er, wraz ze zobrazowaniem ówczesnych zwyczajów, tradycji i rytuałów, mając jednak pełną świadomość, że jest to działanie bardzo intuicyjne. Skoro już jesteśmy na coś umówieni, wyłączamy antropologiczną dokładność oraz akademickie metody, po czym schodzimy do świata czystej impresji. Na tym poziomie płyty słucha się dobrze. Brzmi nieźle oraz, przy odrobinie otwartości, potrafi zadziałać na wyobraźnię. Surowość, tajemnica, podróż w czasie, ale także prosty, uniwersalny przekaz w tekstach. Dzięki owej szczerości i naturalności Dym w ogóle nie jest pretensjonalny. Słuchacz z przyjemnością podąża za wytyczonymi przez muzyków ścieżkami. Schodzi na pogańskie polany. Przedziera się przez stary las i daje się okadzić świętymi dymami. Szkoda tylko, że wydawnictwo jest tak krótkie. Ociera się o EP-kę, a nie album, dlatego ocena została wystawiona z dużym kredytem zaufania.
Michał Dziadosz
