Marek Romański

Niedawno nakładem Lynx Music ukazał się album „Ten Years Gone” projektu Strange Pop. O krążku, muzycznych doświadczeniach i planach z jego twórcą – Michałem Dziadoszem – rozmawia Marek Romański. Od czego się zaczęło?

Trudno znaleźć w świecie jazzu muzyka, którego twórczość obejmowałaby tak szerokie spektrum stylistyczne. Chick Corea zajmował się jazzem mainstreamowym, latynoskim i awangardą. Przyswajał język Prokofiewa, Scriabina czy Bartoka.

W listopadzie 1969 roku w Tonstudio Bauer w Ludwigsburgu została nagrana pierwsza płyta sygnowana nazwą ECM Records. Te trzy litery pojawiły się na albumie „Free At Last” („Nareszcie wolny”) tria amerykańskiego pianisty Mala Waldrona. Dziś, z perspektywy czasu, tytuł wydaje się symboliczny.

Gdyby ta historia nie wydarzyła się naprawdę, można by pomyśleć, że to scenariusz jakiegoś filmu klasy B. Życie pisze jednak czasem scenariusze bardziej nieprawdopodobne niż nawet najbardziej rozfantazjowany twórca. Pianista i saksofonista jazzowy Billy Lee Tipton przeżył 56 lat jako mężczyzna, mimo że był kobietą.

16 sierpnia minął rok od jej śmierci. Zmarła na raka trzustki. Zmagała się z chorobą przez osiem ostatnich lat życia.

Gdzie w dzisiejszej muzyce szukać oryginalności? Najłatwiej chyba na pograniczu gatunków, wśród osobowości, które swobodnie się poruszają po różnych światach dźwięków. Do takich należy z pewnością 38-letni belgijski gitarzysta, wokalista i kompozytor Bert Dockx.

Nie pamiętam już, czy to był 1981, czy 1982 rok. Nie pamiętam dobrze składu zespołu. Na fortepianie grał chyba Sławomir Kulpowicz, na kontrabasie Witold Szczurek (dziś Rek).

Wayman Tisdale był jednym z najbardziej utalentowanych młodych koszykarzy w Stanach Zjednoczonych. W 1982 roku zdobył tytuł „najlepszego zawodnika amerykańskich szkół średnich” (Mr. Basketball USA).

Australijskie trio The Necks nie mieści się w żadnych tradycyjnych ramach gatunkowych. Ta muzyka, choć improwizowana, wywodzi się z wielu źródeł, wśród których jazz wcale nie jest tym najważniejszym. The Necks to grupa zajmująca swoją własną niszę w, bogatym przecież, muzycznym krajobrazie.

W ubiegłym roku zmarł amerykański inżynier dźwięku Rudy Van Gelder. Wraz z jego śmiercią skończyła się pewna epoka. To on stał za sukcesami najsłynniejszych jazzowych wytwórni: Blue Note, Prestige, Impulse czy CTI.

Leszek HeFi Wiśniowski to niespokojna dusza. Poszukuje inspiracji w muzyce współczesnej, japońskim honkyoku i tradycyjnych hinduskich ragach. To także pedagog: prowadzi klasę fletu jazzowego w krakowskiej Akademii Muzycznej.

Paweł Kaczmarczyk potrafi zaskakiwać. Album „Vars & Kaper Deconstruction” – nagrany wraz z Audiofeeling Trio oraz DJ-em Mr. Krime’em – to swobodnie potraktowane utwory Henryka Warsa i Bronisława Kapera.