Michał Dziadosz

Przy całym szacunku do konsekwentnych i intrygujących dokonań stojącego za projektem Adama Piętaka nie wypada mi patrzeć na Królówczaną Smugę inaczej niż jak na performance. Oceniając „Sport patriotyzm militaria” od strony czysto muzycznej, staję przed wyzwaniem. Artysta odrobił wprawdzie lekcje zarówno z mantrowości, jak i dysharmonii godnej King Crimson, ale to trochę za mało, by […]

Nie to, żebyśmy się tłumaczyli, ale czas ucieka i coś, co przed chwilą było nowością, dziś już nią nie jest. Nie zmienia to faktu, że niezależnie od dat, na przedstawione dzisiaj płyty warto zwrócić uwagę. Przed nami głównie nowości oraz kilka zaszłości, które z różnych powodów dotarły do redakcji z opóźnieniem.

Andrzej Majewski to były wokalista zespołu… Mafia. Nie regulujcie odbiorników. Kiedy Andrzej „Piasek” Piaseczny rozstał się z kapelą na rzecz kariery solowej, w Mafii śpiewał właśnie Majewski.

Anna Osmakowicz obchodzi właśnie czterdziestolecie działalności artystycznej, a „Jestem” to album jubileuszowo – podsumowujący. Utwory, wykonywane do tej pory głównie na koncertach i niepublikowane, zostały zarejestrowane współcześnie przez znakomitych muzyków. Pojawiają się wśród nich Włodzimierz Nahorny, Paweł Stawiński, Paweł Pańta czy Adam Lewandowski.

Przez lata historii rocka mieliśmy do czynienia ze zmienną, którą można porównać do literackiej sinusoidy Krzyżanowskiego – teorii opowiadającej o cykliczności trendów na linii racjonalizm-intuicja, humanizm-teocentryzm, życie-śmierć, pragmatyzm-romantyzm. Otóż w muzyce po okresach garażowych, w których prym wiodą zbuntowane dzieciaki, do głosu dochodzą dojrzali, biegli instrumentaliści. I tak w kółko.

„Gaude” to cudownie zamglone granice muzyki klasycznej i elektronicznej, współczesnej i dawnej. Spotykają się tutaj trzy światy: doskonały głos Michała Sławeckiego, subtelna wiolonczela Mateusza Kwiatkowskiego oraz syntetyczne tło, brzmienia, efekty i produkcja Konrada Kucza. Z tradycyjnego punktu widzenia tego rodzaju synkretyzmy to koszmar.

Okładka sprowadza odbiorcę na manowce. Wydawać by się mogło, że zespół operuje w estetyce synth wave’owej, a tymczasem mamy do czynienia z mieszanką klawiszowych przestrzeni, kobiecych wokali i przesterowanych gitar. Czyli czymś na pograniczu hard rocka, soft metalu i melodyjnego popu.

Do „Trenów” Jana Kochanowskiego mam stosunek szczególny. Uważam, że cykl nie jest do końca rozumiany i doceniany w swojej wybitności. To po pierwsze.

W wydaniu marcowym przedstawiliśmy płytowe zaszłości. Tym razem, dla odmiany, same nowości. Oto kilka albumów tak gorących, że aż parzą.

W naszej niedawnej historii był taki moment, że ludzie zaczęli traktować koronawirusa jako usprawiedliwienie wszystkiego. Nie wyprodukowano, bo pandemia. Nie dowieziono, bo pandemia.

Sześcioro kompozytorów, sześć kompozycji, dwie instrumentalistki i dwa instrumenty. Choć to ostatnie… nie do końca. W niektórych utworach pojawiają się bowiem dodatki pod postacią rożka angielskiego, fortepianu preparowanego czy elektroniki.

Album „Impressions” prezentuje utwory na akordeon solo autorstwa polskich kompozytorów. Niektóre zostały napisane specjalnie dla Pawła Zagańczyka. Inne skomponował główny bohater płyty.