Hanna Milewska

Zazwyczaj w operach dla dorosłych postaci dzieci są śpiewane przez dzieci („Turn of the screw” Brittena, „Borys Godunow” Musorgskiego), zaś w operach dla dzieci role dziecięce powierzane są dorosłym („Jaś i Małgosia” Humperdincka, „Słowik” Strawińskiego). Opera Jerzego Kornowicza „Album rodzinny” to drugi z powyższych przypadków. Występuje tu tylko dwójka bohaterów – On i Ona, brat […]

W tej postaci jest cząstka mnie samego. Spędziłem te wojenne lata, będąc zależny od ludzi, których nienawidzę, w okowach, chory, uwięziony, zrezygnowany, naprawdę upokorzony. Alban Berg w liście do żony, 1918 Na początku XV wieku we Francji popularna była burgundzka piosenka wojskowa „L’homme armé”.

Życie nadaje kontekst artefaktom, także muzycznym. „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”, esejoreportaż Marcina Wichy, był elegią o jego matce, a zarazem zapisem podróży przez żałobę po niej. Na podstawie tekstu książki Wicha napisał libretto wodewilu (vaudeville – podtytuł nadany przez kompozytora) alias opery (określenie przyjęte w świecie muzycznym) Aleksandra Nowaka.

Piotr Beczała, tenor, ma 58 lat i nie zwalnia tempa. Włącza do swego repertuaru nowe partie operowe i występuje w najlepszych teatrach świata. Tomasz Zagórski (1963- -2021), tenor w pełni sił wokalnych, w wirze zawodowych aktywności ciężko zachorował i zmarł w wieku 58 lat.

W pierwszej połowie XVII wieku, po przeniesieniu stolicy do Warszawy, na dworze polskich władców z dynastii Wazów – Zygmunta III i Władysława IV – muzyka zajmowała ważne miejsce, kontynuując świetną tradycję z Wawelu. Wśród członków kapeli królewskiej znajdowali się m.in.

Płeć w muzyce – czy ma znaczenie? Oczywiście, ograniczeń anatomii i fizjologii pokonać nie sposób. Siła mięśni, wydolność płuc, cechy układu kostnego, równowaga hormonalna – te i inne parametry sprawiają, że na przykład wśród kontrabasistów czy trębaczy mężczyźni stanowią absolutną większość, a podział na głosy męskie i żeńskie w chórach nie jest czymś umownym.

Kiedy muzyka żyje w pełni? Kiedy jest grana, śpiewana i słuchana. W przestrzeni, w której rozchodzi się dźwięk, rodzi się wspólnota wykonawców i melomanów.

Ad libitum – takie określenie umieszczone w partyturze oznacza scedowanie przez kompozytora pewnych decyzji na wykonawcę. Dyrygent, instrumentalista czy wokalista ma możliwość, na obszarze obowiązywania ad libitum, wybrać na przykład instrument, sposób artykulacji czy tempo. Może też zaimprowizować linię melodyczną, wymyślić rytm lub zasugerować działania sceniczne.

To już 10. tom pieśni Moniuszki w ramach autorskiego projektu pianistki i producentki Jolanty Pszczółkowskiej-Pawlik. Zawiera 25 utworów, jak zawsze wybranych przez pomysłodawczynię według pewnego klucza.

Paweł Marcin Strzelecki pisze o sobie: jeden z najpłodniejszych polskich kompozytorów współczesnych. Zaiste, w wieku 49 lat mając w dorobku 12 symfonii, 3 koncerty, 18 kwartetów i 16 sonat, może myśleć o pobiciu rekordu wszech czasów, należącego do Telemanna. A mówiąc zupełnie poważnie, Strzelecki to człowiek superpracowity, wielce utalentowany i niechowający własnej twórczości pod korcem.

Zawartość krążka jest w istocie recitalem skierowanym do indywidualnych słuchaczy gdzieś w przestrzeni rynku fonograficznego. Śpiewaczka Hanna Zajączkiewicz (sopran) wybrała na swój album nieznane lub mniej znane utwory kompozytorów słowiańskich XX wieku. Są to twórcy z trzech krajów: Polak Kazimierz Wiłkomirski (również wiolonczelista,, dyrygent i pedagog), Czech Klement Slavicky i Ukrainiec Wiktor Kosenko.

„Czarną maskę Hauptmanna, której akcja rozgrywa się tuż po zakończeniu wojny trzydziestoletniej na Śląsku, podsunął mi po występie w Holandii znajomy. Język Czarnej maski, a także doskonale zbudowane narastające napięcie – prawie od razu nadawały się do adaptacji na libretto. […] W moim przypadku występują różne źródła inspirujące moją muzykę.