Bogdan Chmura

Album firmowany przez gitarzystę Michała Starkiewicza jest próbą przełożenia na dźwięki dzieł Stanisława Lema. Warto zaznaczyć, że muzyka „Solaris” odchodzi od klimatów i brzmień kojarzących się z nurtem SF, w tym elektroniki. Muzycy grają na instrumentach akustycznych; jedynie gitarę podłączono do prądu.

Prace wykopaliskowe prowadzone przez Impulse przynoszą efekty – po „Live in Seattle” (2021) dostajemy kolejną porcję nagrań Johna Coltrane’a, wydobytych tym razem z najgłębszych czeluści New York Public Library. Materiał został zarejestrowany na żywo w 1961 roku. Był to początek najbardziej twórczego okresu aktywności artysty eksperymentującego ze skalami, free oraz tradycją Indii i Afryki.

Kolejna płyta pianisty Kuby Stankiewicza przybliża fanom jazzu dzieła nieco zapomnianego twórcy muzyki polskiej. Ludomir Różycki, kompozytor działają- cy w pierwszej połowie XX wieku, nawet w swoich czasach nie cieszył się szczególną estymą. Jego utwory, osadzone w konserwatywnej tradycji postromantyzmu, nie wytrzymywały konfrontacji z nowoczesnym językiem Szymanowskiego.

1933, Kansas, czwarta rano. W klubie Blossom Cherry trwa pojedynek „na rury”. Walczą wyłącznie tenorzyści.

Tuż po śmierci Buda Powella w 1966 Herbie Hancock wypowiedział znamienne słowa: „Był fundamentem, na którym wyrósł cały gmach nowoczesnego fortepianu jazzowego. Od czasów Buda każdy pianista albo go naśladuje, albo celowo próbuje uciec od grania jak on”. Powell nigdy nie zdobył tak szerokiego uznania jak Parker, Davis czy Coltrane.

Ralph Towner, rocznik 1940, nie odpuszcza. Mimo poważnego wieku nadal tworzy, koncertuje i nagrywa. Z ECM-em współpracuje od 1973.

„Drifting” to drugi album nagrany dla wytwórni ECM przez norweską saksofonistkę i kompozytorkę Mette Henriette. Całość, złożona z 15 krótkich szkiców, uszeregowanych w jednorodną suitę, wpisuje się w stylistkę jazzu skandynawskiego, pastelowe klimaty ECM-u i nurt tzw. muzyki improwizowanej.

Ralph Alessi to jeden z najbardziej otwartych trębaczy współczesnego jazzu. Artysta osobny, nie dający się przyporządkować do żadnej stylistyki. Jego najnowszy album rozkręca się powoli.

Kiedy w 1987 został zaproszony na kolację do Białego Domu, niewielu wiedziało, kim jest. Gdy towarzystwo nieco się rozkręciło, Nancy Reagan zapytała, co ważnego w życiu osiągnął, by móc się znaleźć w tak zacnym miejscu. Z poważną miną odpowiedział: „Cóż, pięć czy sześć razy zmieniłem kierunek muzyki”.

„A teraz posłuchajmy, jak brzmi pies…” Hau, hau, zaczekał zsamplowany burek. Krystyna Zachwatowicz poprawiła nerwowo okulary, Andrzej Wajda patrzył z zaciekawieniem, a kardynał Macharski ani drgnął. Hancock z miną dziecka pastwiącego się nad nowym gadżetem wcisnął kolejny guzik w syntezatorze.

Do Kolonii dotarł w kiepskim stanie. Był wyczerpany i rozbity psychicznie. Kilka nocy z rzędu nie zmrużył oka.

Kiedy w 1971 po raz pierwszy założył pelerynę, jeden z krytyków napisał, że przypominał gigantycznego pająka, którego odnóża omiatają klawisze instrumentów. Wakeman był zachwycony tym porównaniem; od tego czasu peleryna stała się nieodłącznym elementem jego scenicznego wizerunku. Dla fanów była tak samo ważna jak jego gra.